تبادل لینک هوشمند
ﺑﺎ دﻗﺖ ﺧﻂ ﭼﺸﻢ ﭘﻬﻨﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﻠﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪم. رﯾﻤﻞ رو ﻫﻢ از ﮐﯿﻒ ﻟﻮازم آراﯾﺸﻢ در آوردم و ﻣﮋه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﻓﺮ ﺧﻮردم رو ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺰﯾﻦ ﮐﺮدم.
ﺧﺐ، آراﯾﺸﻢ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﺪ. از درﺳﺘﯽ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم، وﻟﯽ ﻋﺰﻣﻢ ﺟﺰم ﺑﻮد. ﻫﺮ ﻃﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ام ﻣﯽ
رﺳﯿﺪم؛ ﺑﯽ ﺑﺮو ﺑﺮﮔﺸﺖ! ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻤﺪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎم رﻓﺘﻢ و ﻣﺎﻧﺘﻮي ﻗﻬﻮه اي رﻧﮕﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺷﻠﻮار ﻟﯽ دم ﭘﺎي آﺑﯽ ﺗﯿﺮه و ﮐﻔﺶ ﻫﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ
ده ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻣﺸﮑﯽ. ﺗﺮﯾﭙﻢ رو ﯾﮏ ﮐﯿﻒ ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺗﻮي ﮐﻤﺪم ﻫﻤﻪ ﻣﺪﻟﯽ ازش ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺷﺎل ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮕﻢ رو
ﻫﻢ آزاد ﺳﺮم ﮐﺮدم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ؛ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد. رژ ﻟﺒﻢ رو ﺗﺠﺪﯾﺪ ﮐﺮدم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ.
ﻧﮕﺎر ﺗﻮي ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺻﺪاي ﮐﻔﺸﻢ ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﻔﺶ ﻫﺎم ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻏﺮ زدن؛ ﻣﻦ ﻫﻢ اﻫﻤﯿﺘﯽ
ﻧﺪادم.
- ﻣﮕﻪ ﺻﺪ دﻓﻌﻪ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﻔﺶ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ راه ﻧﺮو؟!
- رو ﻓﺮش ﻫﺎ ﻧﻤﯽ رم.
- ﻣﮕﻪ ﭘﺎرﮐﺖ ﮐﺜﯿﻒ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ؟
- ﮐﻔﺶ ﻫﺎم ﺗﻤﯿﺰه.
- آره ﺟﻮن ﺧﻮدت! ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ ﺑﺎز ﺷﺎل و ﮐﻼه ﮐﺮدي؟
ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﯽ.
ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﮐﺘﺎﺑﺶ رو ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ.
- داري ﻣﯽ ري ...
ﻧﺬاﺷﺘﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪه و ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ:
- آره!
- ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟
- اﮔﻪ ﻧﺒﻮدم، ﻗﻄﻌﺎ ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ.
- اﻣﺎ ﮐﺎرت اﺷﺘﺒﺎﻫﻪ؛ زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﺑﻪ ﮔﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﺸﯽ ﻫﺎ!
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ.
- آﯾﻨﺪت؟
- ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ!
- ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻧﮑﻦ.
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﺧﻮﻧﻪ زدم ﺑﯿﺮون و از واﻗﻌﯿﺖ ﻓﺮار ﮐﺮدم. دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺎر ﭼﯿﺰي رو ﺑﻪ رﺧﻢ ﺑﮑﺸﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻬﺶ واﻗﻒ ﺑﻮدم.
ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم و وارد ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺷﺪم. ﺗﺮس ﺑﺮم داﺷﺘﻪ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻋﺰﻣﻢ ﺟﺰم ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. اﮐﺜﺮﯾﺖ
دﺧﺘﺮ، ﭘﺴﺮاي ﺟﻮون ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺮ ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﯿﺰا ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﮔﺮوﻫﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﮕﻮ ﺑﺨﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺗﻨﻬﺎ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﺳﺮ ﻫﻤﻮن ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ. آروم ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ راه اﻓﺘﺎدم و در ﻫﻤﻮن ﺣﯿﻦ از ﻧﻈﺮ ﮔﺬروﻧﺪﻣﺶ.
ﭼﻬﺮه اش رو ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻪ ﻃﺮز زﯾﺒﺎﯾﯽ آراﺳﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد وﻗﺖ زﯾﺎدي روي اﯾﻦ ﮐﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ. ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد ﺑﯿﺸﺘﺮ از
ﺳﯽ ﺳﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. ﯾﮏ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﮑﻞ ورزﯾﺪه اي دارد. ﺧﺪا ﮐﻨﻪ ﻗﺪش ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﺷﻪ. ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ
ﺑﺎ ﻗﻬﻮه اش ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻏﺮور از ﺳﺮ و روش ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ. دﯾﮕﻪ رو ﺑﻪ روش رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم. دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- آﻗﺎي ﺑﻬﻔﺮ؟
ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺖ ﻧﺪاد ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎره و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺪازه. ﻓﻘﻂ ﭼﺸﻤﺎش رو از روي ﻓﻨﺠﻮﻧﺶ ﺣﺮﮐﺖ داد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻨﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﻻك
ﺧﻮرده ام رﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻨﺸﯿﻦ.
ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﻧﯿﻤﭽﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺑﻪ زور روي ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد، رو ﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ. آﻗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن زﺣﻤﺖ دادن و
ﺳﺮﺷﻮن رو ﺑﺎﻻ آوردن و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻨﺪه ي ﺣﻘﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻦ. »اوه، اﯾﮑﺒﯿﺮي ﭼﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ! ﺧﻮﺷﮕﻞ ﮐﻪ ﻧﻪ، در واﻗﻊ ﺟﺬاﺑﻪ!«
ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﯾﮑﯽ از اﺑﺮوﻫﺎش ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﮏ ﭘﻮزﺧﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ.
ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮﯾﯽ؟
- ﻣﯽ ﮔﻦ!
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ دﺧﺘﺮي رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ!
- ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﻤﻪ؟
- ﭼﯿﺰﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮوﻧﯽ!
- ﺑﺎﺑﺎﺑﺰرگ، ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ.
- ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﯿﺮ دﺧﺘﺮ رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ!
- اون وﻗﺖ ﭼﺮا ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻓﮑﺮي ﮐﺮدي؟
- ﺧﺐ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﮕﯿﺮدت ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻓﮑﺮي ﺑﻪ ﺳﺮت زده!
- ﭘﺲ ﻗﻀﯿﻪ رو ﻣﯽ دوﻧﯽ؟
- ﻟﭗ ﻣﻄﻠﺐ رو آره!
- ﭼﻪ ﺧﻮب! در ﺿﻤﻦ اﮔﻪ اون ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدي ﺑﻮد و ﻣﻦ ﯾﮏ ﭘﯿﺮ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدم، ﻗﻄﻌﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﯾﮑﯽ ﺑﺰرگ ﺗﺮ از ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ.
- ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ ﻣﮕﻪ؟
- ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ، ﺗﻮ؟
- ﺑﯿﺴﺖ و ﻧﻪ.
- ﺧﻮﺑﻪ! ﺑﺪم ﻣﯿﺎد ﺑﺎ ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ از ﺧﻮدم راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
- ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر.
- ﺑﺪت ﻣﯿﺎد ﺑﺎ ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ از ﺧﻮدت راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻨﻈﻮرم زن ﺑﺰرگ ﺗﺮ از ﺧﻮدم ﺑﻮد.
- آﻫﺎن! ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪم.
زد زﯾﺮ ﺧﻨﺪه. ﺣﺎﻻ ﻣﮕﻪ ﺧﻨﺪه اش ﺑﻨﺪ ﻣﯽ اوﻣﺪ؟ ﯾﮑﻢ ﮐﻪ ﺧﻨﺪه اش آروم ﺗﺮ ﺷﺪ، ﮔﻔﺖ:
- اﻟـــــﻬﯽ! واﺳﻪ ي ﭼﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪي؟
- ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪاي ﻧﮑﺮده....
ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺳﺎﮐﺖ ﺷﻮم.
- آﺧﻪ دﯾﻮوﻧﻪ اﮔﻪ اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدي، ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎرت رو راه ﺑﻨﺪازم!
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد. اﻧﮕﺎر از ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﻓﻬﻤﯿﺪ دارم ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﺪي ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- از ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﮑﻨﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟
- آره.
- آﺧﻪ ﭼﺮا؟ ﺗﻮ ﺣﯿﻔﯽ!
- ﭼﻪ ﺣﯿﻔﯽ؟
- ﺟﻮوﻧﯽ، ﺳﻨﯽ ﻧﺪاري. ﭼﺮا زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﺗﺒﺎه ﮐﺮدي؟
- ﺗﺒﺎه ﻧﮑﺮدم، ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻫﻢ ﺗﺒﺎه ﮐﻨﻢ.
ﺳﺮي ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ:
- ﺻﯿﻐﻪ؟
- آره، ﺷﺶ ﻣﺎه.
- ﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﺸﺪ، ﯾﮏ ﺳﺎل!
- زﯾﺎده، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺲ ﺑﺎﺷﻪ.
- ﻧﻪ! ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻢ ﯾﮏ ﺳﺎل، ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮏ ﺳﺎل!
- ﺧﺮِ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﯽ؟
ﯾﻪ ﺟﻮر ﺑﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﺮف زﯾﺎدي ﺑﺰﻧﻢ. ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﯾﮏ ﺳﺎل زﯾﺮ ﺣﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ زﻧﯽ؟
- اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻨﻢ ﻧﻪ ﺗﻮ!
- اذﯾﺖ ﺗﻮ ﮐﺎرت ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ؟
- ﻧﻪ! ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوت ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام از اﯾﻦ راه اذﯾﺘﺖ ﮐﻨﻢ.
- ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮدا ﻧﻤﯽ ﺷﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮐﺮد.
- اﯾﻦ روزا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ زﻧﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮐﺮد.
و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺴﺨﺮه اي ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﮐﺎرﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام اﻧﺠﺎم ﺑﺪم. اداﻣﻪ داد:
- ﻣﻮﻧﺪم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﭗ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ﭼﯽ ﮐﻢ داري ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﯽ؟!
- ﻣﮕﻪ ﺗﯿﭗ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﭼﺸﻪ؟
- ﭼﺶ ﻧﯿﺴﺖ، ﮔﻮﺷﻪ! ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﮕﻢ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ و ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم؛ ﺟﻨﺒﻪ ﻧﺪاري!
- ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ و ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎت در ﺑﯿﺎد! ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻮاده ي ﻣﺎ ارﺛﯿﻪ.
- راﺳﺘﯽ؟! ﻓﺮدا، ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻮاده ات ﻧﯿﺎن ﺧﺮ ﻣﻨﻮ ﺑﮕﯿﺮن ﮐﻪ دﺧﺘﺮﺷﻮن رو ﺑﯽ آﺑﺮو ﮐﺮدم؟
- ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش!
- ﺧﻮﻧﻮاده ات اﮔﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻦ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻏﻠﻄﯽ ﺑﮑﻨﯽ! ﭼﻪ ﺗﻀﻤﯿﻨﯽ ﻣﯽ دي؟
- اﯾﻦ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻮاده اي وﺟﻮد ﻧﺪاره!
- ﭼــــــــــﯽ؟
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﺎدر ﮐﻪ ﺳﯿﻨﻪ ي ﻗﺒﺮﺳﺘﻮﻧﻪ و ﯾﻪ ﭘﺪر ﺧﺎرﺟﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد، وﻟﻤﻮن ﮐﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ وﻃﻨﺶ ﭘﯽ ﻋﺸﻖ ﺟﺪﯾﺪ و دﯾﮕﻪ ازش ﺧﺒﺮي
ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ و ﯾﻪ ﺑﺮادر ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﺪان ﻣﺸﻐﻮل زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدش و زن و ﺑﭽﻪ اﺷﻪ و دﻗﯿﻘﺎ دو ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺧﻮاﻫﺮش زﻧﺪه اﺳﺖ ﯾﺎ
ﻣﺮده، ﻣﯽ ﮔﯽ ﺧﻮﻧﻮاده؟
ﻫﻤﻪ ي اﯾﻨﺎ رو ﺑﺎ داد و ﻓﺮﯾﺎد ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ. ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﭘﺮ ﺑﻮد ﻫﺎ!
وﻟﯽ از ﯾﮏ ﻃﺮف ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪم؛ ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ي زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺑﺮاش رو ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﺑﯽ ﮐﺲ و ﮐﺎرم، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻫﺮ ﺑﻼﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم
ﺑﯿﺎره وﻟﯽ ﺑﺎ ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮ، دﯾﺪم ﻧﻪ دﻟﯿﻠﯽ داره ﺑﺨﻮاد اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ و ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ از ﺧﻮدم ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐﻨﻢ.
ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﻨﻮ از اﻓﮑﺎرم ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ:
- ﺑﺎﺑﺎ اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ اﯾﻦ ﺟﯿﮕﺮ ﻃﻼ رو!
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺻﺪا از ﻫﺮ ﻃﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ:
- ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ اﮔﻪ اذﯾﺘﺖ ﮐﺮده ﺑﯿﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم!
- ﺧﻮﻧﻮاده ﻣﯽ ﺧﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر؟ ﺧﻮدم ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﺖ ﻣﯽ ﺷﻢ.
- ﻧﺎزﻧﺎزي ﺧﻮدم ﭘﺸﺘﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش.
- ...
- ...
- ﺧﻔﻪ ﺷﯿﺪ!
ﻓﺮﯾﺎد ﺑﻬﻔﺮ ﻫﻤﺸﻮن رو ﺳﺎﮐﺖ ﮐﺮد. ﯾﮏ ﺑﺎره ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﻣﻨﻮ ﮐﺸﯿﺪ و ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﺑﺮد ﺑﯿﺮون. ﻫﻤﻮن ﺟﻮر ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد، از
ﺧﯿﺎﺑﻮن رد ﺷﺪﯾﻢ و ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﮐﻨﺎر ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺪل ﺑﺎﻻﯾﯽ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ. دﺳﺘﻢ رو ول ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ. ﺑﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ اﺧﻢ ﻣﺸﻬﻮدي ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد:
- ﮐﯽ ﮐﺎرا رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻢ؟
- ﻣﻦ وﻗﺘﻢ آزاده، ﻫﺮ وﻗﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ.
- ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ؟!
- ﻧﻪ، ﺑﯿﮑﺎرم.
- ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻊ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ؟
- ﺗﻮ ﻧﮕﺮان اوﻧﺶ ﻧﺒﺎش!
ﺑﺎ ﯾﮏ ﻟﺤﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﯿﻦ اﮔﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻦ ﺧﺮج ﺗﻮ و اون ﺑﭽﻪ رو ﻣﯽ دم، ﮐﻮر ﺧﻮﻧﺪي!
- ﮐﯽ ﭘﻮل ﺧﻮاﺳﺖ؟ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﺮﺟﻢ رو ﻣﯽ دي.
- ﺑﺪ ﻧﮕﺬره؟
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ، ﻗﻄﻌﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﻤﯽ ﮔﺬره ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت.
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- آره ﺧﺐ! ﺣﮑﻢ ﮐﻪ داري؟
- ﺑﺎ ﻫﺰار ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺟﻮرش ﮐﺮدم. ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش! ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻫﻤﻮن ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﺎﺷﻪ؟
- ﻧﻪ، ﯾﮏ ﺳﺎل!
- اﮔﻪ زودﺗﺮ ﺷﺪ ﭼﯽ؟
- ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ! ﺟﻞ و ﭘﻼﺳﺖ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و ﻣﯽ ري.
- و اﮔﻪ دﯾﺮﺗﺮ ﺷﺪ؟
- ﻧﻤﯽ ﺷﻪ!
اداﻣﻪ داد:
- و اﮔﻪ اﺻﻼ ﻧﺸﺪ؟
ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻮاب دادم:
- ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﺶ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ.
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
- ﻣﯽ رم.
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- آﻓﺮﯾﻦ! ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﯽ!
ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺧﻠﻮت ﺑﻮد. ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻮﺷﻪ ي ﻟﺒﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ؟
- اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻫﺮ ﺟﻮر راﺣﺘﯽ!
ﻫﻤﻮن ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم. ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش رو ﺑﺴﺖ. رو ﮐﺮد ﻃﺮﻓﻢ و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﺑﻬﻢ زل زد و ﮔﻔﺖ:
- وﻟﯽ ﺧﺎرج از ﺷﻮﺧﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ!
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﭼﺸﻤﮑﯽ زد و ﮔﺎز داد و از دﯾﺪم ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪم و رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﺧﻮﻧﻪ. اﺳﺘﺮﺳﻢ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد. اﯾﻦ دﯾﻮوﻧﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ
اﺳﺘﺮس ﻧﺪاﺷﺖ!
وارد آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪم و ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ. واﻗﻌﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﺑﺬاره؟
ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺑﺪك ﻧﺒﻮد ﺧﺐ! ﺑﺎ دﻗﺖ ﺧﻮدم رو ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮدم. آراﯾﺸﯽ ﮐﻪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﻠﯿﻆ ﻧﺒﻮد، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭼﻬﺮه ي ﺧﻮدم رو
ﭘﻨﻬﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد.
آﺳﺎﻧﺴﻮر اﯾﺴﺘﺎد. ﺧﺎرج ﺷﺪم و درِ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ ﺑﺎزﮐﺮدم. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎر ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻧﮕﺎر دوﺳﺘﻢ ﺑﻮد. ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﺎﻫﺎش آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم. دﺧﺘﺮ ﺧﻮب و ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ! ﮐﺎري ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ازش ﺑﺨﻮام و
ﺑﺮام اﻧﺠﺎم ﻧﺪه ﯾﺎ ﺗﻮي اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﻧﮑﻨﻪ؛ ﺣﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر، ﯾﻌﻨﯽ ازدواﺟﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪن و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ
ﺟﺪاﯾﯽ.
وﻗﺘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ رو ﺑﺎﻫﺎش در ﻣﯿﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ دﯾﺪ ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﺪﯾﻢ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎم ﻗﻬﺮ ﮐﺮد،
وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه راﺿﯽ ﺷﺪ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻪ و از دوﺳﺖ ﭘﺴﺮش ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺴﯽ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ. اون ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﻣﺎه ﮔﺸﺘﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد و
ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﺸﻮن ﻫﻤﯿﻦ آﻗﺎي ﺑﻬﻔﺮه ﮐﻪ ﻫﻢ ﺟﻮوﻧﻪ، ﻫﻢ ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ و ﺧﻮش ﺗﯿﭗ و ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده و وﺿﻊ ﻣﺎدﯾﺶ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭘﺴﺮ
ﺳﺮ ﺑﻪ راﻫﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﯿﻐﻪ ﮐﺮدن ﯾﮏ زن ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻣﺸﮑﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. دﯾﮕﻪ اﻧﻘﺪر از اﯾﻦ ﺗﺤﻔﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﯿﺲ
ﺧﻮﺑﻪ، ﺟﻮرش ﮐﻦ. اﯾﻦ ﮔﻞ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ اوﻟﺶ ﯾﮑﻢ ﻧﺎز ﮐﺮد، وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه اون ﻫﻢ راﺿﯽ ﺷﺪ.
ﺧﻼﺻﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎر ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. اﻻن ﻫﻢ ﺷﺶ، ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دو ﺗﺎ دﺧﺘﺮِ دﯾﮕﻪ ﮐﻪ اون ﻫﺎ ﻫﻢ داﻧﺸﺠﻮ ﺑﻮدن،
ﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ رو اﺟﺎره ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ داﻧﺸﺠﻮ ﻧﺒﻮدم، وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ اي ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن داﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﻢ! اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎر ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﻓﻌﻼ داﻧﺸﺠﻮ و ﺳﺎل آﺧﺮه دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪﯾﻢ و زﻫﺮا و ﻣﻬﺘﺎب رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﻢ و اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻫﻔﺘﺎد ﻣﺘﺮي دو
ﺧﻮابِ رو اﺟﺎره ﮐﺮدﯾﻢ. ﯾﮏ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﻧﮕﺎر و ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي اون دو ﺗﺎ.
ﻟﺒﺎﺳﺎم رو ﻋﻮض ﮐﺮدم و ﺗﻮي ﮐﻤﺪ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪﻣﺸﻮن.
************
ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺷﺴﺘﻢ. ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ي دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.
ﭼﺸﻤﺎم درﺷﺖ ﺑﻮدن. رﻧﮓ اﺻﻠﯿﺸﻮن ﯾﻪ رﻧﮓ ﺧﺎص ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺒﺰ زﯾﺘﻮﻧﯽ ﺑﻮد و اﯾﻦ رﻧﮓ وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺎﺳﺎي ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺗﯿﺮه ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم و آراﯾﺸﻢ ﻫﻢ ﺗﯿﺮه
ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺒﺰ ﺗﯿﺮه ﺗﺮي، ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺗﻮ ﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎي ﻟﺠﻨﯽ، و وﻗﺘﯽ آراﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪ و ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻟﺒﺎﺳﺎي رﻧﮓ روﺷﻦ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺑﻪ ﻋﺴﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﺣﺪس ﻣﯽ زدم ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ رﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎم ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻮد درﺻﺪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻪ ﭘﺪرم ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن ﻣﺎدرم رﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎ و ﻣﻮﻫﺎش ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻮد.
ﻣﮋه ﻫﺎم ﺑﻠﻨﺪ و ﻓﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد. در ﮐﻞ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮش ﺣﺎﻟﺖ و ﻧﺎزي داﺷﺘﻢ. اﺑﺮوﻫﺎم ﻧﺴﺒﺘﺎ ﭘﻬﻦ ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺸﺘﯽ داﺷﺖ. ﻟﺒﺎم ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﻠﻮه اي ﺑﻮد.
ﺑﯿﻨﯿﻢ رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم و از اون ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻮز دار درش آورده ﺑﻮدم. ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻨﺪﻣﮕﻮﻧﻢ ﭘﺲ زﻣﯿﻨﻪ ي اﺟﺰاي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﯾﻦ اوﺻﺎف ﻧﻤﯽ
ﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺘﻢ! ﻧﻪ، ﯾﮏ ﭼﻬﺮه ي ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ داﺷﺘﻢ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰم ﻣﯿﺰون ﺑﻮد و ﮐﻢ و ﮐﺴﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ زﺷﺖ، وﻟﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ
ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم. اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ آراﯾﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ رﺳﯿﺪم و ﻣﻮﻫﺎي ﺻﺎف و ﺑﻠﻨﺪ و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﭘﺮ ﭘﺸﺖ ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ رﻧﮕﻢ رو اﻃﺮاف ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ
ﮐﺮدم ﯾﺎ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ، از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﺗﻮ دل ﺑﺮو و ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻫﻤﯿﻦ، وﺳﻼم!
وﻟﯽ اﻧﺪام ﺧﻮش ﺗﺮاﺷﯽ داﺷﺘﻢ؛ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﻪ ﺻﺪ و ﻫﻔﺘﺎد ﻣﯽ رﺳﯿﺪ و ﻻﻏﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ رو ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ از ﭘﺪرم ﺑﻪ ارث ﺑﺮده ﺑﻮدم و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم.
ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ دو رﮔﻪ، ﭼﻮن ﭘﺪرم ﺧﻮدش دو رﮔﻪ ﺑﻮد؛ ﻣﺎدرش اﯾﺮاﻧﯽ و ﭘﺪرش اﯾﺘﺎﻟﯿﺎﯾﯽ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﯾﮏ و ﻧﯿﻢ رﮔﻪ م اﯾﺮاﻧﯽ و ﻧﯿﻢ
رﮔﻪ م اﯾﺘﺎﻟﯿﺎﯾﯽ ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ اون ﻧﯿﻢ رﮔﻪ ي اﯾﺘﺎﻟﯿﺎﯾﯿﻢ ﺑﺎ ﻧﯿﻢ رﮔﻪ از ﯾﮏ و ﻧﯿﻢ رﮔﻪ ي اﯾﺮاﻧﯿﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺟﺪاش ﮐﺮد. ﯾﻌﻨﯽ...
ﺑﺎ ﺻﺪاي زﻫﺮا و ﻣﻬﺘﺎب ﮐﻪ داد ﻣﯽ زدن: »ﮐﺴﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ؟!« از دﯾﺪن ﺧﻮدم و ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮدن ﻣﻮﺿﻮع دو رﮔﻪ ﺑﻮدﻧﻢ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم و از دﺳﺖ
ﺷﻮﯾﯽ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ.
***
ﻟﺒﺎﺳﺎم رو ﻣﺮﺗﺐ ﺗﻮي ﭼﻤﺪون ﻣﯽ ﭼﯿﺪم. ﻧﮕﺎر ﺑﺎﻻي ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﺪام زﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﮑﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو، ﻧﮑﻦ!
آﺧﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ داد زدم:
- ﻧﮕﺎر ﯾﺎ ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ﯾﺎ ﺑﺮو ﺑﯿﺮون!
اون ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺧﻮدش رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ، وﻟﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ و در آﺧﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ دو ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از اﺗﺎق ﻓﺮار ﮐﺮد ﺗﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺧﻮدش رو ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﻨﻪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد؛ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﮐﻪ دو ﺳﺎل از ﻣﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﻮد و ﺑﺮام دل ﻣﯽ ﺳﻮزوﻧﺪ.
داﺷﺘﻢ ﺷﺎﻟﻢ رو ﺳﺮم ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ آﯾﻔﻮن ﺑﻪ ﺻﺪا در اوﻣﺪ. از ﭘﻨﺠﺮه ي اﺗﺎﻗﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. آزراي ﺑﺎدﻣﺠﻮﻧﯽ رﻧﮕﺶ رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺟﻠﻮي آﯾﻨﻪ و ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم. ﻃﺒﻖ ﯾﮏ ﻋﺎدت ﻗﺪﯾﻤﯽ رژ ﻟﺒﻢ رو ﺗﺠﺪﯾﺪ ﮐﺮدم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ.
ﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺳﺘﻮن وﺳﻂ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ازم ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺮم.
ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم، ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ آﺑﺠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ! ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺬاري ﮔﺬﺷﺘﻪ. ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺒﯿﻨﻤﺖ؛ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ازم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﺎ! ﺗﺎزه
اﯾﻦ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﻢ؛ ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻧﺸﻢ و ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ، ﺑﺎﺷﻪ؟ وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ام دﻧﺒﺎﻟﺖ دوﯾﺪ و »ﺧﺎﻟﻪ، ﺧﺎﻟﻪ« ﮐﺮد ﺗﻮ ﻫﻢ از
ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ در ﻣﯿﺎي!
ﻧﮕﺎر آروم ﺑﻪ آﻏﻮﺷﻢ ﺧﺰﯾﺪ. ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻤﻮن ﺟﻮر ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ آروم زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
- ﺑﺎزم ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻔﺶ اوﻣﺪي وﺳﻂ ﺧﻮﻧﻪ؟!
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﮏ ﺟﻮاب درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﺪم ﮐﻪ زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ رو زدﻧﺪ. در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺑﻬﻔﺮ ﻃﻠﺒﮑﺎراﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﮐﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﯿﺎي ﺑﺎﻻ؟
- اوﻻ ﺳﻼم، دوﻣﺎ دو ﺳﺎﻋﺘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم؛ دﯾﺪم دﯾﺮ ﮐﺮدي اوﻣﺪم ﺑﺎﻻ. ﺳﻮﻣﺎ زود ﺑﺎش، ﺑﯿﮑﺎر ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ!
ﺗﻮﭘﺶ ﭘﺮ ﺑﻮد. ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻬﺶ در رو ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﮕﺎر رﻓﺘﻢ. دوﺑﺎره ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم. ﭼﻤﺪوﻧﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. ﺗﻮي
راه ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﻮد. ﺳﻮار آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ.
دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ﭘﺎش رو ﺗﮑﺎن ﻣﯽ داد. ﺗﺎ ﻣﻦ رو دﯾﺪ، ﮔﻔﺖ:
- دﻓﻌﻪ ي آﺧﺮت ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺎ!
- ﭼﯽ؟
- اﯾﻦ ﮐﻪ در رو ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﻨﺪي!
- آﺧﯽ، ﺑﻬﺖ ﺑﺮﺧﻮرد؟ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﭼﻤﺪون رو ﺑﮕﯿﺮ؛ دﺳﺘﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ.
ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ دﮐﻤﻪ ي روي ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو زد و درِ ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﺑﺎز ﺷﺪ. در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ اﺧﻢ ﺳﻮار ﺷﺪ. اﯾﻦ وﺳﻂ ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﻪ
ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻢ ﯾﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﺑﺨﻮره، ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ﭼﻤﺪون رو ﺗﻮي ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﻗﺮار دادم و ﺳﻮار ﺷﺪم. اون ﻫﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺎ رو ﺻﯿﻐﻪ
ﮐﻨﻨﺪ، راه اﻓﺘﺎد.
***
در آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد. ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺮم ﺑﻮدﯾﻢ. دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ داﺧﻞ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد.
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺶ دوﯾﺴﺖ ﻣﺘﺮﯾﻪ، راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ! ﺗﻮي ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻘﺎط ﺗﻬﺮان. ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ؛ ﺷﯿﮏ و ﺗﺮ ﺗﻤﯿﺰ، ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻞ
ﻟﻮﮐﺲ و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ. ﺗﻮي ﻫﻤﯿﻦ دو ﻫﻔﺘﻪ اي ﮐﻪ از آﺷﻨﺎﯾﯿﻤﻮن ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ، ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم. ﺧﺪا رو ﭼﻪ دﯾﺪي؟ اﺻﻼ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺸﺐ ﻗﻀﯿﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ام ﻣﯽ رﺳﯿﺪم.
وﻟﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم! اون ﺷﺐ ﯾﮑﯽ از ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﺒﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد. ﭼﻪ دﻋﻮاﯾﯽ ﮐﻪ راه ﻧﻨﺪاﺧﺖ؛ ﭼﻪ دادﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺮِ ﻣﻦِ ﺑﯿﭽﺎره ﻧﮑﺸﯿﺪ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ
ﮐﺮدم ﭘﺎﯾﻪ ﻫﺎي ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن از ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎدش ﻣﯽ ﻟﺮزه. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻤﺎم ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﭘﻮﻧﺰده ﻃﺒﻘﻪ ي ﺑﺮج رو از ﺧﻮاب ﭘﺮوﻧﺪ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ! ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻮش
ﺷﺪه ﺑﻮدم در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ! ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم، ﻋﺮﺑﺪه ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ؛ ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻇﺮف ﻫﻢ ﺷﮑﻮﻧﺪ.
- ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ دوﺷﯿﺰه اي؟
- ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟
- ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟! ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻃﺮﻓﻢ؟
- ﺣﺎﻻ ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
- ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ دردﺳﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ!
و در ﮐﻤﺎل ﻧﺎﺑﺎوري زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ زد. ﺑﺎ ﻋﺠﺰ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ:
- ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮدم؟ ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدم؟
ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯽ ﺷﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ و ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻪ.
و در آﺧﺮ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﻌﻬﺪ ﮐﺘﺒﯽ ﺑﺪم ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻣﯽ ﮔﯿﺮم و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻃﻼع از ﺑﺎردارﯾﻢ ﺧﻮﻧﺶ رو ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﺗﺮك ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و دﯾﮕﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻓﺮزاد ﺑﻬﻔﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه اون ﺷﺐ ﮐﺬاﯾﯽ ﮔﺬﺷﺖ!
ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪم و ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم، ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ ﭼﯿﻪ ﮐﻪ داره روي ﺻﻮرﺗﻢ رژه ﻣﯽ ره؟! ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ي ﺧﻨﺪون ﺑﻬﻔﺮ رو ﺑﻪ رو ﺷﺪم و دﯾﺪم ﮐﻪ دو
اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و اﻧﮕﺸﺖ وﺳﻄﺶ رو ﺑﻪ ﺻﻮرت رﯾﺘﻤﯿﮏ و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ راه رﻓﺘﻦ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ داد و ﺧﻮدﺷﻢ ﻏﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد از ﺧﻨﺪه از اﯾﻦ
ﮐﺎر ﺑﯽ ﻣﺰه اش!
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ دﺳﺘﺶ رو ﮐﻨﺎر زدم و ﺳﺮ ﺟﺎم ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺗﻤﺎم ﻫﯿﮑﻠﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد. رو ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﺘﻪ اول ﺻﺒﺤﯽ ﻋﯿﻦ ﺑﺨﺘﮏ دو ﺳﺮ اﻓﺘﺎدي رو ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذاري ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟
- ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯽ؟ اون اول ﺻﺒﺤﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ازش ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ، دوازده و ﻧﯿﻢ ﻇﻬﺮه!
- دوازده و ﻧﯿﻢ؟ ﭼﻘﺪر دﯾﺮ! ﺧﻮدت ﮐﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪي؟
- ﺣﻮل و ﺣﻮش ﯾﺎزده!
واي ﺧﺪا! داﺷﺘﻢ واﺳﻪ ي ﺧﻮاب ﻣﯽ ﻣﺮدم. دوﺑﺎره روي ﺗﺨﺖ وﻟﻮ ﺷﺪم ﮐﻪ دادش رﻓﺖ ﻫﻮا:
- ﺑﻠﻨﺪ ﺷـــــــﻮ!
- وﻟﻢ ﮐﻦ، ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﺎد.
- ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻣﯽ ﮔﻢ. ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ، ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯽ؟
- اﯾﻦ دوﻣﯿﻦ ﺑﺎرﯾﻪ ﮐﻪ اﻣﺮوز اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
ﺑﺎ ﯾﮏ ﻟﺤﻦ ﻗﺎﻃﻊ اداﻣﻪ دادم:
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ، ﺑﺮو ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﺸﻮ.
- ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺨﻮاﺑﯽ، ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ دﯾﮕﻪ؟
ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺟﻮاب دادم:
- ﻧﻪ!
- ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﺨﻮاب ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺨﻮاﺑﯽ!
و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻗﻠﻘﻠﮏ دادن ﻣﻦ؛ ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺟﯿﻐﻢ رﻓﺖ ﻫﻮا!
- آي، وﻟﻢ ﮐﻦ! ﺑﺮو اون ور.
- ﯾﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﯽ ﯾﺎ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ.
- واي! ﺑﺮو اون ور؛ ﻣﻦ ﻗﻠﻘﻠﮑﯿﻢ!
- ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ!
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا! واي ﻧﻪ، ﺑﺴﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻢ!
- ﺑﮕﻮ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم.
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا! ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم، ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻢ.
ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺿﺎﯾﺖ داد از ﻗﻠﻘﻠﮏ دادن ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﮑﺸﻪ. اي ﺧﺪا، اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﮐﯿــــــــﻪ؟
روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زدم. اون رواﻧﯽ ﻫﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد رو زﻣﯿﻦ و داﺷﺖ از ﺷﺪت ﺧﻨﺪه ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.
- ﭼﯽ ﺷﺪه ﺗﻮ اﻣﺮوز اﻧﻘﺪر ﺧﻮش ﺧﻨﺪه ﺷﺪي؟
- ﻣﻦ ﮐﻼ ﻣﺪﻟﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﺧﻨﺪوﻧﻪ.
- ا ا ،دﯾﺸﺐ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮدي اﺧﻤﻮ ﺑﺎﺷﯽ و داد و ﻫﻮار راه ﺑﻨﺪازي؟
ﯾﻬﻮ اﺧﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻨﻮ ﯾﺎد دﯾﺸﺐ ﻧﻨﺪاز ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﺘﮏ ﻣﻔﺼﻞ ﻣﯽ ﺧﻮري ﻫﺎ!
- ﺑﺮاي ﭼﯽ؟
ﭼﺸﻤﺎش رو ﮔﺮد ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﭽﻪ ﭘﺮرو ﻣﯽ ﮔﻪ ﺑﺮاي ﭼﯽ!
- ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﭼﯽ ﺷﺪه!
- دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺸﻪ؟ اﺻﻼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟
- اﮔﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي؟
- ﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم، ﻣﯽ ﮐﺮدم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ي آدم ﺑﯿﺎي ﺑﮕﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮه.
- ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
- ﻓﺮﻗﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﻢ. ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﻢ ﺟﺎده ﺻﺎف ﮐﻦ ﺗﻮ واﺳﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎراي دﯾﮕﻪ. ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻬﻮﻧﻪ
ﺑﺎﺷﻪ؛ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻮل ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺎزﯾﭽﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭘﺎﭘﻮش ﺑﺎﺷﻪ. ﮐﻪ ورود ﺗﻮ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﺮوع ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎم ﺑﺎﺷﻪ. ﮐﻪ...
- اَه، ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ! ﻫﺮ ﭼﯽ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺳﺮِ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﺻﺪاش رو واﺳﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﺮه ﺑﺎﻻ! ﻣﻦ ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﺗﻌﻬﺪ دادم و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻗﺒﻮل
ﮐﺮد!
- ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ زﯾﺮش ﺑﺰﻧﯽ!
اﺑﺮو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- داري راه ﭘﯿﺶ ﭘﺎم ﻣﯽ ذاري؟
ﯾﻬﻮ ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﮐﺞ و ﮐﻮﻟﻪ ﺷﺪ. زدم زﯾﺮ ﺧﻨﺪه!
- ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﺑﮑﻨﻢ.
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻨﺪي؟
- ﺑﻪ... ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ي... ﺗﻮ...
- ﻗﯿﺎﻓﻪ ي ﻣﻦ ﻣﮕﻪ ﺧﻨﺪه داره؟
- اﮔﻪ... ﺧﻮدت رو ﺗﻮ آﯾﻨﻪ... واي... ﺧﺪاﯾﺎ... ﻧﮕﺎش ﮐﻦ!
ﯾﮑﻢ آروم ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﺮا ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﺧﻮدت رو اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﺮدي؟
- ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ؟
- ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ، ﺑﯽ ﺧﯿﺎل!
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل؟ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ﮐﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺨﻨﺪه!
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺟﻠﻮي آﯾﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺮرﺳﯽ ﺧﻮدش ﺷﺪ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ داره ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎره؛ ﻣﻨﻢ ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎدم.
- ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟
- ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ! اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻟﺐ ﻫﺎت رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ، ﯾﻪ ذره اﺧﻢ ﮐﻦ، آﻫﺎن! ﭼﺸﻤﺎت رو رﯾﺰ ﮐﻦ؛ ﻧﻪ، ﻟﺐ ﻫﺎت رو ﺑﺪه ﺟﻠﻮ!
ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻪ و ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﯾﮏ دﻓﻌﻪ دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ دور ﮔﺮدﻧﻢ و ﻣﻦ رو ﺧﻢ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ
و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻨﺪي؟
- آخ! ﮐﻤﺮم ﺷﮑﺴﺖ، وﻟﻢ ﮐﻦ ﺑﻬﻔﺮ!
رﻫﺎم ﮐﺮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺎ داد ﮔﻔﺖ:
- ﭼـــــــــــــــــﯽ؟!
- ﭼﯽ ﭼﯽ؟
- ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟
- ﮔﻔﺘﻢ آخ.
- ﻧﻪ، ﺑﻌﺪش؟
- ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻤﺮم ﺷﮑﺴﺖ.
- اَه، ﺑﻌﺪ از اون!
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ وﻟﻢ ﮐﻦ!
- ﻣﯽ زﻧﻤﺘﺎ! ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ؟
- ﺑﻬﻔﺮ؟
- دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ، ﻣﻦ ﺑﻬﻔﺮم؟
- ﺧﺎك ﺑﻪ ﺳﺮم، ﻧﯿﺴﺘﯽ؟
ﺳﺮي ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻨﺸﯿﻦ، ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ.
- اﻻن؟
- ﭘﺲ ﮐﯽ؟
- اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ، ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺗﺎزه ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﺨﻮردم؛ ﺗﺎزه ﺣﻤﻮم ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم.
ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- اَه اَه اَه، ﺑﺮو ﮔﻤﺸﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ! از ﻣﻦ دور ﺷﻮ دﺧﺘﺮه ي ﮐﺜﯿﻒ! ﻫﻨﻮز ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻧﺸﺴﺘﻪ!
ﺑﻪ اداﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻣﯽ آورد ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﻓﺤﺶ ﺑﺎرش ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﻮم رﻓﺘﻢ.
- ﺑﺒﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ ﭘﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم! ﻣﻦ و ﺗﻮ اﻵن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺮم و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺨﻮﻧﻪ اﯾﻢ! ﺧﻮاﺳﺘﻪ ي ﺧﻮدﻣﻮﻧﻪ، اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺗﻮ! ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه و ﺣﺪاﮐﺜﺮ
ﯾﻪ ﺳﺎل ﻗﺮارِ ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ! ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺣﺘﯽ ﻫﻤﻮن ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه ﻫﻢ ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪﮔﯿﻤﻮﻧﻪ! ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺮاره ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺑﻪ
ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺑﺴﭙﺮﯾﻢ وﻟﯽ در اﺻﻞ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽ ﺷﻪ. ﭘﺲ ﺑﺬار ﺧﺎﻃﺮه ي ﺧﻮﺑﯽ از اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻮن ﺑﻤﻮﻧﻪ! ﻧﺨﻮاه و ﻧﺬار ﮐﻪ از وﺟﻮد ﻫﻢ
رﻧﺞ ﺑﺒﺮﯾﻢ. ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﻢ؛ ﻣﺜﻞ دو ﺗﺎ دوﺳﺖ ﺧﻮب ﮐﻨﺎر ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻓﺮزاد ﻧﻪ ﺑﻬﻔﺮ. ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ از ﻫﻤﻮن ﺑﺎر اوﻟﯽ
ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺖ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﻮﻧﻪ، ﻧﻪ رﺿﺎﯾﯽ! ﻗﺒﻮﻟﻪ؟
اﯾﻦ ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﻔﺮ، اوه ﻧﻪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، ﻣﻨﻈﻮرم ﻓﺮزاده! اون روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ. ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم. ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻫﻢ
ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺑﺨﻮام ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﺑﻬﻔﺮ. ﺧﺐ ﺣﻖ ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ. ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ رﺳﻤﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﯿﻢ. ﺧﻼﺻﻪ از اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ راﺑﻄﻪ ي ﻣﺎ
دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺷﺪ!
***
روز ﺳﻮم اﻗﺎﻣﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ي ﺑﻬﻔﺮ ﺑﻮد. ﺻﺒﺢ دﯾﺮ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﻓﺮزاد ﻧﺒﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﺮدم. آﺧﻪ از دﯾﺮوز ﮐﻪ ﺷﻨﺒﻪ
ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮﮐﺎرش.
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد دو ﺳﺎﻟﯽِ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎش ﯾﻪ ﺷﺮﮐﺖ واردات ﻗﻄﻌﺎت ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮي داﯾﺮ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎرن. ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺴﺘﻘﻞ
ﺑﺎﺷﻪ و دﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺎﺑﺎش! اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻫﻢ ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﻗﺒﻠﺶ ﺗﻮي ﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺘﺮاژ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ
اﻃﺮاف اﺟﺎره ﻧﺸﯿﻦ ﺑﻮده. ﮐﻠﯽ ﻣﺴﺨﺮه اش ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎت ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ي دوﺑﻠﮑﺲ وﺳﻂ ﯾﻪ ﺑﺎغ ﺳﻪ ﻫﮑﺘﺎري داره، اون وﻗﺖ ﺗﻮ رﻓﺘﯽ اﺟﺎره ﻧﺸﯿﻨﯽ؟
اﻣﺎ اون در ﺟﻮاﺑﻢ اﺧﻢ ﮐﺮد و از اﺧﺘﻼﻓﺎﺗﺶ ﺑﺎ ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻬﺶ دﺳﺘﻮر ﻣﯽ داده و ﺑﮑﻦ ﻧﮑﻦ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮده و اﯾﻨﻢ زﯾﺮ ﺑﺎر ﺣﺮف
زور ﻧﺮﻓﺘﻪ و ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ و ﮐﺎرش رو ﺟﺪا ﮐﺮده ﺗﺎ اﺳﺘﻘﻼل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﺗﺎ ﺣﺪي ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮده. ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﯾﺎ دروغ؟ ﭼﺎره اي ﺟﺰ
ﺑﺎور ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﻓﺮزاد ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮاده اي ﭘﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ داﺷﺖ. ﺳﻪ ﺑﺮادر ﮐﻪ دوﺗﺎ از آن ﻫﺎ ازدواج ﮐﺮده و ﻫﺮ ﮐﺪام ﻓﺮزﻧﺪي داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮادر دﯾﮕﺮش ﻫﻢ ﮐﻪ
ﻣﺠﺮد ﺑﻮد و ﺳﻨﺶ ﻫﻢ از او ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ. ﭼﻬﺎر ﺧﻮاﻫﺮش ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و دوﺗﺎي آن ﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺪام ﯾﮏ ﻓﺮزﻧﺪ و ﯾﮑﯽ، دوﺗﺎ و دﯾﮕﺮي ﻫﻢ
ﻓﺮزﻧﺪي ﻧﺪاﺷﺖ.
وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد ﭼﺸﻤﺎم ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﯾﻪ ﻧﻌﻠﺒﮑﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮي اﯾﻦ دوره و زﻣﻮﻧﻪ، ﺑﯿﻦ اﯾﻦ آدم ﻫﺎي
ﻣﺘﻤﻮل و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ، ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺮﺟﻤﻌﯿﺖ ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﺷﻮﻧﺪ.
آروم از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺳﺮِ ﮐﻤﺪم ﺗﻮي اﺗﺎق. ﻟﺒﺎس ﻫﺎم رو ﻋﻮض ﮐﺮدم. ﮐﻤﯽ آراﯾﺶ و ﺧﻼﺻﻪ آﻣﺎده ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﯾﻪ ﭼﺮﺧﯽ اﯾﻦ دور
و اﻃﺮاف ﺑﺰﻧﻢ. ﻓﺮزاد ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ، ﺷﺶ و ﻧﯿﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﺳﺮ ﻣﯽ رﻓﺖ.
ﺻﺪاي ﮐﻔﺶ ﻫﺎم ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﺟﺎي ﻧﮕﺎر ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻏﺮ ﺑﺰﻧﻪ! ﻋﺎدت ﺑﻮد دﯾﮕﻪ، ﮐﺎرﯾﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﺮد. ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺧﻮﻧﻪ ي
ﻓﺮزاد اﺻﻼ ﻓﺮش ﻧﺪاﺷﺖ. ﻓﻘﻂ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻬﻤﺎن ﯾﮏ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ ي ﮐﻮﭼﮏ ﮔﺮد ﭘﻬﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد.
دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو دﺳﺘﮕﯿﺮه ي در و ﺧﻮاﺳﺘﻢ در رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ. اﻣﺎ... ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. در ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ! ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﻧﺸﺪ! ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ دوﺑﺎره و
دوﺑﺎره، ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ. ﭼﺮا ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﻪ؟ ﺧﺮاب ﺷﺪه؟ ﯾﺎ... ﻧﻪ! ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ، ﺷﺎﯾﺪ، ﺷﺎﯾﺪ ﻗﻔﻠﻪ! ﻗﻔﻠﻪ؟!
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ رﻓﺘﻢ و ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻓﺮزاد رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻋﻠﺖ رو ﺟﻮﯾﺎ ﺷﻢ؛ وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﺑﻮق ﺧﻮرد، ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ؛
زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﺑﻮد! دﻧﺒﺎل ﺻﺪا ﮔﺸﺘﻢ و ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ، روي ﻣﯿﺰ، ﮐﻨﺎر رﯾﺨﺖ و ﭘﺎش ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﻄﻌﺎ ﻓﺮزاد ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮردن
اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد، ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدم. اَه! ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﮐﻪ! ﺷﻤﺎره ي ﺷﺮﮐﺘﺶ رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﺎ اﻋﺼﺎﺑﯽ داﻏﻮن روي ﻣﺒﻠﯽ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ
ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن. دﻧﺒﺎل ﻋﻠﺖ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ. ﯾﻪ »ﭼﺮايِ« ﺑﺰرگ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻮاﺑﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
ﻣﻨﻈﻮرش از اﯾﻦ ﮐﺎر ﭼﯽ ﺑﻮده؟ ﺑﺮاي ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ در رو ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﻗﻔﻞ ﮐﻨﻪ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﯾﮏ زﻧﺪاﻧﯽ ام؟ آﺧﻪ ﭼﺮا ﺧﺪا؟ ﭼﺮا ﻗﻔﻞ ﮐﺮده؟ ﻧﻪ، ﺑﺎﯾﺪ
ﺧﻮش ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. در رو ﮐﻪ ﻗﻔﻞ ﻧﮑﺮده! در ﺧﺮاب ﺷﺪه! ﻓﺮزاد در رو ﻓﻘﻞ ﻧﮑﺮده! آره، ﻫﻤﯿﻨﻪ!
وﻟﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﯾﮏ ﭼﯿﺰي ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ي ﺗﺼﻮراﺗﻢ دﻫﻦ ﮐﺠﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﺗﻮي اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﺻﺪاﯾﻢ زد وﻟﯽ اﯾﻦ ﺣﺲ اون ﻗﺪر ﻗﻮي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ رو از ﺣﺎل و ﻫﻮام ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻪ. اﯾﻦ ﺑﺎر
ﺻﺪاي آﺷﻨﺎي ﭘﺴﺮي رو ﺷﻨﯿﺪم و ﻫﻢ زﻣﺎن دﺳﺘﯽ روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.
- ﭘﻮﻧﻪ!
از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم. ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﺑﺎ ﮔﻨﮕﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻓﺮزاد اﻧﺪاﺧﺘﻢ و زﯾﺮِ ﻟﺐ ﺳﻼم ﮐﺮدم. درد ﺑﺪي ﺗﻮي ﮐﻤﺮم ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﮔﺮدﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺎﻟﯿﺪن ﮔﺮدﻧﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﻮرد ﺷﺪم!
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭘﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪ؛ ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ! ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ و ﻧﯿﻤﻪ؟!
ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﭼﻬﺮه ي ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﮐﻨﺠﮑﺎوش ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ:
- آره ﭘﺲ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﻫﻨﻮز ﻫﻨﮓ ﺑﻮدم. ﭘﺮﺳﯿﺪم:
- ﺗﻮ اﻻن اوﻣﺪي؟
ﺟﻮاب داد:
- آره! ﯾﻪ ﻣﻘﺪار ﮐﺎرﻫﺎ زﯾﺎد ﺑﻮد.
- ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا ﮔﺮدﻧﻢ و ﮐﻤﺮم داره ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻪ! از ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر و ﻧﯿﻢ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ!
ﯾﺎد ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ اﻓﺘﺎدم؛ در! اﺧﻢ ﻏﻠﯿﻈﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺷﮏ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاب ﺳﻮاﻟﻢ رو از ﻗﺒﻞ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
- در ﺧﺮاب ﺷﺪه؟
ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻬﺶ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدم ﺑﮕﻪ آره! اﻣﺎ...
- ﻧﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر؟
اﺧﻤﻢ ﻏﻠﯿﻆ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ؟
ﭘﺮرو ﭘﺮرو ﺟﻮاب داد:
- ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺎز ﺑﺸﻪ، ﻗﻔﻠﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم!
ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم. ﺟﯿﻎ زدم:
- ﭼــــــﺮا؟
- ﭼﻮن ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮي ﺑﯿﺮون؛ دﻟﯿﻠﯿﺶ واﺿﺤﻪ!
ﺑﺎ ﻃﻠﺒﮑﺎري ﭘﺮﺳﯿﺪم:
- ﭼﺮا ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون؟
اوﻧﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﭘﺮروﮔﺮي ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮ رو آزاد ﺑﺬارم!
ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﮐﻪ ﭼﯽ؟
- آﺧﻪ ﭼﺮا؟ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﻣﺜﻼ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ؟
- ﺗﻮ ﺑﺮي ﺑﯿﺮون ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎق ﻫﺎ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﯿﻔﺘﻪ!
- ﯾﮑﯿﺶ رو ﻣﺜﺎل ﺑﺰن ﺑﯽ زﺣﻤﺖ.
ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺴﺨﺮه اي ﮔﻔﺖ:
- ﻋﺰﯾﺰم ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ آﻗﺎ دزده ﺑﺪزدﺗﺖ!
ﺣﺮﺻﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﺴﺨﺮه ﻧﺒﺎش!
اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺴﺨﺮه ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﺗﻮ ﺗﻮي اﯾﻦ ﻣﺪت ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﯿﺮون راﺑﻄﻪ اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ. ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ﯾﮏ، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺮي ﺟﻨﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا دﻧﺒﺎﻟﺸﯽ رو
ﺳﻘﻂ ﮐﻨﯽ؛ دو، اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺮي ﻗﺮص ﺿﺪ ﺑﺎرداري ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﯽ و ﻫﺰارﺗﺎ ﮐﺎر دﯾﮕﻪ! ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ رﯾﺴﮏ ﮐﻨﻢ! درك ﮐﻦ!
ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ؟ ﻣﻦ؟ ﭼﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭽﻪ دار ﺑﺸﻢ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎري ﻣﯽ ﮐﺮ... آﻫﺎ! ﻓﻬﻤﯿﺪم؛ ﻫﻨﻮز
ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاره. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺷﺎﯾﺪ... ﯾﮑﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪ و ﺟﺎش ﻏﻢ دﻟﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ. آروم ﮔﻔﺘﻢ:
- ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ام؟
- ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻔﺖ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﯽ. ﺑﺮده ام ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ! ﻗﺮن ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮑﻪ! ﻣﯽ ري ﺑﯿﺮون، ﻫﺮ ﺟﺎ دﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ! ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش اون
ﻗﺪر وﻗﺖ آزاد دارم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاي ﻫﺮ روز ﯾﻪ ﭼﺮﺧﯽ ﺑﺰﻧﯽ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺖ ﮐﻨﻢ. ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻬﺖ ﺑﺪ ﻧﮕﺬره؛ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ
راه ﺑﯿﺎي!
اﻓﮑﺎرش ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد. ﻧﺒﻮد؟
- آﺧﻪ ﺗﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ، ﺷﺶ و ﻧﯿﻢ ﻣﯿﺎي ﺧﻮﻧﻪ. ﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﺳﺮ ﻣﯽ ره از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ.
ﻧﮕﺎﻫﺶ دور ﺗﺎ دور ﺧﻮﻧﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪ. اﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰي ﺑﮕﺮده، ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮﻧﻪ!
- ﭼﯽ؟
- ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦِ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮﻧﻪ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪي ﺗﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ات ﺳﺮ ﻧﺮه!
ﺑﻬﺖ زده ﺟﻮاب دادم:
- ﺗﻮ از ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي؟
ﺗﯽ ﺷﺮﺗﺶ رو ﮐﻪ روي ﻣﺒﻞ ﺑﻮد رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﺸﻮﻧﻢ داد و ﮔﻔﺖ:
- ازت ﻣﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ رو از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮداري، ﺑﺮﮔﺮدوﻧﯽ ﺗﻮ ﮐﺸﻮم. ﯾﺎ اون ﻫﺎ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯽ.
و ﺑﻪ ﻇﺮﻓﻬﺎي ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ اش ﮐﻪ ﻫﻨﻮز روي ﻣﯿﺰ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد اﺷﺎره ﮐﺮد.
ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﮐﺮد. ﭘﺴﺮه ي... ﺑﺎ ﺧﻮدش ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده؟ ﺟﯿﻎ زدم:
- ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻦ ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ؟
ﺑﺎ آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ زد، ﮔﻔﺖ:
- ﻧﯿﺴﺘﯽ! وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﺮﺟﺖ رو ﻣﯽ دم ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت. ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮﻧﻪ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪه.
- اون وﻇﯿﻔﺘﻪ!
- ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻇﯿﻔﻪ اي در ﻗﺒﺎل ﺗﻮ ﻧﺪارم اﯾﻦ رو ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﯽ!
ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد.
- وﻟﯽ اﮔﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﻣﻦ ﻧﻪ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ دم ﻧﻪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻮي اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯽ!
- ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯽ ﮔﯿﺎ. ﭘﺲ ﮐﺠﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟
- ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﯾﻪ ﭘﺸﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﺒﺮي ﭘﺸﺖ ﺑﻮم! راه ﭘﻠﻪ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ!
- دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪي؟
- در ﻋﻮﺿﺶ ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮﻧﻪ رو اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽ دي دﯾﮕﻪ!
اﺣﻤﻖ ﺗﻨﻬﺎي ﮐﻠﻤﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺑﺮاي ﺗﻮﺻﯿﻔﺶ. اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﺸﮑﻞ رواﻧﯽ داﺷﺖ. ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ و ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻦ ﺑﻘﯿﻪ ي ﻧﯿﺎزﻫﺎﺗﻢ...
ﺗﻮي ﺣﺮﻓﻢ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- اون ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن رﯾﺨﺘﻪ ﺑﺮام!
دﻧﺪوﻧﻬﺎم رو روي ﻫﻢ ﺳﺎﯾﯿﺪم. اﺧﻢ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- داري ﺑﺮاي ﻏﺬا و ﺟﺎي ﺧﻮاب ﺳﺮم ﻣﻨﺖ ﻣﯽ ذاري؟ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺧﻮدم رو ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ.
- ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻗﺒﻮل ﮐﻦ!
- ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ؟
- ﯾﻪ آره ﺑﮕﻮ و از ﻓﺮدا ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ! ﺑﺎور ﮐﻦ اون ﻗﺪرﻫﺎم ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ. ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ آره! ﺿﺮر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ.
اي ﺧﺪا... ﻣﻦ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم؟ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﻤﻖ ﺑﻮد. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺮدم. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ
ﻫﻤﻮن ﺣﻤﺎﻗﺖ! وﻟﯽ... ﺧﺎﻣﺶ ﺷﺪم!
- ﺑﺎﺷﻪ!
ﻟﺒﺨﻨﺪ رﺿﺎﯾﺖ رو ﻟﺒﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ و ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﺗﻮ دل ﻣﻦ ﻓﺮو رﯾﺨﺖ!
ﻏﺮق ﺧﻮابِ ﻧﺎز ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ زﻧﮓ ﺧﻮردن و ﻗﻄﻊ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺧﻼﺻﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ اﻋﺼﺎب ﻣﺒﺎرك رو ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ
ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺨﻢ. ﺑﺎ اﻋﺼﺎﺑﯽ ﺧﻮرد ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎم ﺳﺮم رو ﻓﺸﺎر دادم. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﮐﻨﺎر آﺑﺎژور روي ﭘﺎﺗﺨﺘﯽ
ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. دﺳﺖ دراز ﮐﺮدم و زﻧﮕﺶ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ده ﺻﺒﺢ رو ﻧﺸﻮن
ﻣﯽ داد، ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺷﺎخ روي ﺳﺮم ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎر ﻓﺮزاده اﻣﺎ آﺧﻪ ﭼﺮا؟! دوﺑﺎره وﻟﻮ ﺷﺪم روي ﺗﺨﺖ وﻟﯽ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه
اﺳﺖ؛ وﻗﺘﯽ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﺪم دﯾﮕﻪ ﻣﺤﺎل ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺒﺮه ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺗﻮ دﻟﻢ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﺤﺶ ﺑﻪ ﻓﺮزاد دادم. دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ اي درﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﺑﺮﮔﻪ ﮐﻨﺎرش ﺗﻮﺟﻬﻢ رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮد. ﺑﺮش داﺷﺘﻢ. ﯾﮏ ﻧﺎﻣﻪ
ﺑﻮد ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻂ ﻓﺮزاد!
"ﻃﺒﻖ اﻃﻼﻋﺎت دﻗﯿﻖ ﻋﻠﻤﯽ ﮐﻪ دارم! ﺧﻮاب ﺷﺐ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮاي ﮐﻮدﮐﺎن و ﺷﯿﺶ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮاي ﺑﺰرﮔﺴﺎﻻن ﮐﺎﻓﯿﻪ! ﺷﻤﺎ اﻵن ﯾﺎزده ﺳﺎﻋﺖ
ﺧﻮاﺑﯿﺪي؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل. ﭘﺲ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﺖ ﻣﯿﺎد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺪار ﺷﯽ. دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺖ رو ﺑﺸﻮري. ورزش! ﺣﺘﻤﺎ ده
دﻗﯿﻘﻪ ورزش ﮐﻨﯽ. ﯾﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ي ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺨﻮري ﺗﺎ ﺿﻌﻒ ﻧﮕﯿﺮدت. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﯽ. در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﺑﻬﺖ ﺑﺪم. ﻣﺎ،
ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻓﻘﻂ از اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻣﺸﺘﺮﮐﻤﻮن، آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ و ﻫﺎل اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﭘﺲ دو ﺗﺎ از اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻫﺎ و ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻋﻠﻨﺎ ﺑﯽ اﺳﺘﻔﺎده س و
ﻗﻄﻌﺎ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن و ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدن روزاﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد. ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺳﻪ ﻗﺴﻤﺖ از ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﺎر ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﮔﯿﺮي ﺑﺎﺷﻪ و آدم رو
اذﯾﺖ ﮐﻨﻪ و ﺣﺘﯽ در ﻗﺒﺎل ﻫﻤﻮن ﺟﺎي ﺧﻮاب و ﻏﺬا ﻫﻢ ﮐﻤﻪ! ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ زﯾﺎد ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﺑﺮات ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﭼﯿﺪم؛ ﭘﺲ
ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻧﮑﻦ! ﭘﺎﺷﻮ، ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪه. ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ ﺧﻮدم ﻫﻤﻪ ي ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮﻧﻪ رو اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادم. آﻓﺮﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب!"
ﺑﺎ ﺣﺮص ﻧﺎﻣﻪ رو ﭘﺮت ﮐﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﭘﺴﺮه ي ﭘﺮرو... ﺷﯿﻄﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﺰﻧﻤﺶ ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﺷﻪ! ﯾﻪ ذره دﺳﺘﻮر ﻣﯽ دادي!
دﺳﺖ و روم رو ﺷﺴﺘﻢ. ﯾﺎد ﺣﺮف ﻓﺮزاد اﻓﺘﺎدم و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ورزش ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺟﺎ آورد و ﺧﻮاب رو ﮐﺎﻣﻼ از ﺳﺮم ﭘﺮوﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ
ي ﻣﻔﺼﻞ ﺗﺮﺗﯿﺐ دادم و ﻧﻮش ﺟﺎن ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺑﺴﻂ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﻮي ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ! ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺲ ﮐﺮدم واﻗﻌﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﺳﺮ رﻓﺘﻪ. اﮔﺮ
ﮐﺎرﻫﺎ رو اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ازش ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺑﺮم و از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺶ ﺑﻬﻢ دﺳﺘﻮر ﺑﺪه و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﺧﺒﺮﯾﻪ! اﮔﻪ ﻫﻢ اﻧﺠﺎم
ﻧﻤﯽ دادم ﺧﻮدم رو آدم ﺿﻌﯿﻒ و ﻟﺠﺒﺎزي ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دادم ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﺒﻮدم.
ﭘﺲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و واﺳﻪ ي دل ﺧﻮدم و اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻢ ﺳﺮ ﻧﺮه ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮدﮔﯿﺮي ﺷﺪم و ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ رو ﻫﻢ دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺸﯽ ﮐﺮدم ﮐﺮدم.
ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻤﺎ! ﮐﻮزﺗﯿﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم!
ﮐﺎرِ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم. ﭼﻮن ﮐﺎرﻫﺎ رو ﺑﺎ ﻧﮕﺎر و ﻣﻬﺘﺎب و زﻫﺮا ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﺮ روز ﯾﮑﯿﻤﻮن ﮐﻞ ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮﻧﻪ رو اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داد. اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ
ﺗﺠﺮﺑﻪ داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺑﺎر اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم.
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم دو و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد. ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺧﻮردم ﮐﻪ ﺗﻪ دﻟﻢ رو ﺑﮕﯿﺮه. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﻪ ﭼﺮت ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﻪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺣﻤﺎم ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﺑﻌﺪ از اون ﮔﺮدﮔﯿﺮي
و ﺧﻮاب ﻣﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪ!
ﺗﻮي وان ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم؛ ﺑﻪ ﻓﺮزاد، ﺣﺮﻓﺎي دﯾﺸﺒﺶ! اﯾﻦ ﮐﻪ در رو ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﻗﻔﻞ ﮐﺮده و دﻟﯿﻼﯾﯽ ﮐﻪ آورد ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﻬﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن
ﻧﺪاره! ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻪ ﮐﻠﮑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﮐﺎﺳﻪ اي زﯾﺮ ﻧﯿﻢ ﮐﺎﺳﻢ ﺑﺎﺷﻪ و واﺳﺶ ﭘﺎﭘﻮش درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ؛ اﻟﺒﺘﻪ ﺣﻖ داﺷﺖ وﻟﯽ ﻣﻦ
واﻗﻌﺎ ﻗﺼﺪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺳﻘﻂ ﺟﻨﯿﻦ ﭼﯿﻪ؟ ﻗﺮص ﺿﺪ ﺑﺎرداري ﮐﯿﻠﻮ ﭼﻨﺪه؟ ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ!
ﯾﮑﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎي دﯾﺸﺒﻤﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم از ﺧﻮدم ﺣﺮﺻﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ ﺣﺮﻓﺶ رو ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم وﻟﯽ ﻣﺜﻼ ﻧﺎز و ادا ﻣﯽ اوﻣﺪم و ﻗﺒﻮل
ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﻼ آدم ددري ﻧﺒﻮدم؛ اﻫﻞ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﺑﻮدم، اﻫﻞ ﮔﺮدش و ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺑﻮدم، اﻫﻞ ﻣﺴﺎﻓﺮت، ﺧﺮﯾﺪ، رﺳﺘﻮران، ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ،
ﭘﺎرك، ﺷﻬﺮﺑﺎزي، ﻗﻠﯿﻮن و... اﻫﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﻮدم، ﻫﻤﻪ ﭼﯽ! وﻟﯽ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ! اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون واﺳﻪ ﺧﻮدم ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ
ﺑﺮم ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم، ﺑﺮم ﺗﻔﺮﯾﺢ و ﺧﻮش ﺑﮕﺬروﻧﻢ و در آﺧﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ و دو ﺷﺐ ﺑﯿﺎم ﺧﻮﻧﻪ... ﻧﻪ، ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭘﺎيِ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ
رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪم. ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﻪ ﻣﺰه ﻣﯽ داد ﻧﻪ ﺧﻮش ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ؛ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻫﺮ روز ﺑﺮم ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ! ﺟﺰ ﻧﮕﺎر
ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ واﺟﺐ ﻧﺒﻮد.
ﭘﺲ ﺑﺮاي ﭼﯽ ﻟﺠﺒﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻧﺎراﺣﺘﯽ و درﮔﯿﺮي اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدم؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ روز ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﺮم؟ ﺗﻪ ﺗﻬﺶ روزي ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﻫﻮا
ﺧﻮري، ﺣﺎﻟﻢ ﻋﻮض ﺷﻪ ﮐﻪ اوﻧﻢ ﻓﺮزاد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻫﺮ روز ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺑﯿﺮون!
ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ ﻧﺨﻮام دروغ ﺑﮕﻢ، ﻓﺮزاد راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن و ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدن اﺗﺎق ﺧﻮاب، آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و ﻫﺎل ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺑﺮد و
آدم رو ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﺗﺎزه ﻣﮕﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اوﻧﺎ رو ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻢ؟ ﻫﻔﺘﻪ اي ﯾﻪ ﺑﺎر ﻓﻮﻗﺶ دو ﺑﺎر! ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ! ﻣﯽ ارزﯾﺪ ﺑﻪ
اون ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺮام ﭼﯿﺪه؛ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش از اون ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟ وﻟﯽ اﮔﻪ ﻧﻤﯽ ارزﯾﺪ و ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ﻋﻮﺿﺶ ﻣﻨﻢ
ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮﻧﻪ رو اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽ دادم دﯾﮕﻪ! ﮐﻢ ﻟﻄﻔﯿﺶ راه دوري ﻧﻤﯽ رﻓﺖ.
آب ﮐﺸﯽ ﮐﺮدم و از ﺣﻤﻮم اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون. ﻫﻨﻮز ﺑﻨﺪ ﺣﻮﻟﻪ رو ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻓﺮزاد اوﻣﺪ ﺗﻮ، ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪم! ﻓﺮزاد ﻫﻢ از دﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﻮ
اون ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ ازم ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺖ. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ. ﭘﺮﺳﯿﺪم:
- ﮐﯽ اوﻣﺪي؟ ﻣﮕﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه؟
ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﺟﻮاب داد:
- ﭘﻨﺠﻪ، زود اوﻣﺪم!
رﺳﯿﺪ رو ﺑﻪ روم. ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد. داغ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺣﺎل ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاره! ﺧﻢ ﺷﺪﻧﺶ رو ﺣﺲ ﮐﺮدم. آروم ﻟﺒﺎش رو ﮔﺬاﺷﺖ رو
ﻟﺒﺎم و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﻢ. آروم و ﺑﺎ ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ! ﮐﻼ ﻣﺪﻟﺶ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد. ﺣﺮﯾﺺ ﻧﺒﻮد. وﺣﺸﯽ ﺑﺎزي در ﻧﻤﯽ آورد. ﻣﻨﻢ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم.
دﺳﺘﺎش رو از زﯾﺮ ﺣﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ام رﺳﻮﻧﺪ. ﻫﻢ زﻣﺎن دﺳﺘﺎم دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ. زﯾﺎدي داغ ﺷﺪه ﺑﻮدم. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺨﺎر از ﺳﺮ و
ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ زﻧﻪ. ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻓﺮزاد ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد. دﺳﺘﺶ رﻓﺖ ﻃﺮف ﺣﻮﻟﻪ ام و ﺧﻮاﺳﺖ درش ﺑﯿﺎره. دﯾﺪم ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﻢ اوﺿﺎع ﺑﯽ رﯾﺨﺖ ﻣﯽ
ﺷﻪ. ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: - ﺣﺎﻻ ﻧﻪ!
ﻧﺎراﺿﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ رو ﻣﺼﻤﻢ دﯾﺪ ﻧﺎﭼﺎر ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎﺷﻪ، ﭘﺲ ﺗﺎ ﻣﻦ دوش ﻣﯽ ﮔﯿﺮم آﻣﺎده ﺷﻮ! ﻗﺮاره ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون.
ﺳﺮي ﺗﮑﻮن دادم و اون ﻫﻢ رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺮه ﺣﻤﻮم.
ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر روز ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون. ذوق ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺗﺎزه اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎري ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﺮاه ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان
زﻧﺶ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون.
ﯾﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﻗﻬﻮه اي ﺗﯿﺮه، ﺷﻠﻮار ﮐﺘﻮن ﮐﺮم رﻧﮓ، ﺷﺎل و ﮐﯿﻒ ﮐﺮﻣﯽ، ﮐﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻗﻬﻮه اي، آراﯾﺶ ﻣﻼﯾﻢ ﻗﻬﻮه اي، ﯾﻪ دوش
ﻧﺴﺒﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪي ﭘﯿﺶ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ! ﺷﯿﮏ و ﺗﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻞ ﻫﺎي ﯾﻪ ﻧﻔﺮه ﺗﺎ آﻗﺎ ﺑﯿﺎد. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ
ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺘﯿﭗ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ.
ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار اﺳﭙﺮت و ﮐﺘﻮن ﻗﻬﻮه اي ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻪ زﯾﺮ ﮐﺘﺶ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﻮﻫﺎﺷﻮ ﺑﺎ اﺗﻮ ﺻﺎف ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺣﺎﻟﺖ داده
ﺑﻮد. ﺻﻮرﺗﺶ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﺎش ﺷﯿﺶ ﺗﯿﻎ! ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮده اﻧﻘﺪر ﺻﺎﻓﻪ! ﺑﻮي ﻋﻄﺮش ﻫﻢ داﺷﺖ وادارم ﻣﯽ ﮐﺮد آرزو ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ، ﭼﻬﻞ
دﻗﯿﻘﻪ ﻗﺒﻞ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ!
اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺘﯿﭗ و ﺷﯿﮏ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﯾﮑﻢ ﺗﺎ ﺟﻨﺘﻠﻤﻨﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ. رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
- آﻣﺎده اي؟
ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ از در ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه اش ﺷﺪ. در و دﯾﻮار آﺳﺎﻧﺴﻮر رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ
اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺪ ﺟﻮري زل زده ﺑﻪ ﻣﻦ! ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم؛ دﯾﺪم ﻣﯿﺦ ﭼﺸﻤﺎم ﺷﺪه. آﺳﺎﻧﺴﻮر اﯾﺴﺘﺎد. دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺮدم ﺑﯿﺮون. زﯾﺮِ ﻧﻮر ﭼﺮاغ
ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺑﺎ دﻗﺖ ﭼﺸﻤﺎم رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮر داﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﺎخ ﻫﺎي روي ﺳﺮم اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه زﺑﻮن ﺑﺎز ﮐﺮد.
- ﻟﻨﺰ ﮔﺬاﺷﺘﯽ؟
- ﻧﻪ ﭼﻄﻮر؟
- ﻣﮕﻪ ﭼﺸﻤﺎت ﺳﺒﺰ ﻧﺒﻮد؟
- ﻧﻪ زﯾﺘﻮﻧﯽ ﺑﻮد!
- زﯾﺘﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﺳﺒﺰه دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
- ﺣﺎﻻ ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
- ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎت ﻋﺴﻠﯿﻪ؟
- ﻋﺴﻠﯽ ﺷﺪه؟
- آره!
- آﻫﺎن! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺒﺎﺳﺎﻣﻪ.
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟!
- ﻟﺒﺎس ﻗﻬﻮه اي ﭘﻮﺷﯿﺪم، ﭼﺸﻤﺎم ﻋﺴﻠﯽ ﺷﺪه!
- ﻣﮕﻪ رﻧﮕﺶ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
- آره ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺗﯿﺮه ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ. ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎم روﺷﻦ ﺗﺮ ﻣﺜﻞ ﻋﺴﻠﯽ.
- واﻗﻌﺎ؟ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻪ رﻧﮓ؟
- وا... ﻣﮕﻪ ﻟﺒﺎﺳﻪ ﮐﻪ رﻧﮓ ﺑﻨﺪي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ آره ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻪ رﻧﮕﻪ! ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻣﺪاد رﻧﮕﯽ ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر رﻧﮕﻪ ﻧﯿﺴﺖ! اﯾﻨﻢ در اﺛﺮ ﻣﺤﯿﻂ و ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻢ ﯾﮑﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اﮔﺮ دﻗﺖ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺎد!
- ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ! ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻦ وﻟﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم.
- ﺣﺎﻻ ﺧﻮب ﭼﺸﻤﺎت رو وا ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻢ ﮔﯿﺮت ﻣﯿﺎد.
ﺧﻨﺪﯾﺪ. در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﺮد. ﺳﻮار ﺷﺪم. ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺳﻮار ﺷﺪ و د ﺑﺮو ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ.
اول رﻓﺘﯿﻢ ﺟﻤﺸﯿﺪﯾﻪ! ﮐﻠﯽ ﻗﺪم زدﯾﻢ. اﻧﻘﺪر اﯾﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي در آورد ﮐﻪ ﻏﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم از ﺧﻨﺪه. ﺧﻼﺻﻪ ﯾﻪ روي دﯾﮕﺸﻢ ﻧﺸﻮﻧﻢ داد؛
ﻧﻤﮑﺪون ﺑﻮدن! ﺑﻌﺪش ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻪ رﺿﺎﯾﺖ ﻧﺪاد وﻟﯽ ﻗﻮل آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ رو ﺑﻬﻢ داد. ﻋﻮﺿﺶ ﺑﺮدم رﺳﺘﻮران ﮔﯿﻼﻧﻪ و ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ
در اوﻣﺪ و ﮐﻠﯽ ﺗﻮ ﺧﺮج اﻓﺘﺎد. ﯾﻪ ﺷﺎم درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﻢ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﻗﺎن ﻗﺎن! ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻮرس ﮔﺬاﺷﺖ و ﻫﯿﺠﺎن ﺗﺰرﯾﻖ
ﮐﺮد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﯿﺎﺑﻮن ﮔﺮدي ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ و اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ و ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ در ازاي اون ﻫﻤﻪ ﺧﺮج و ﺧﻮش
ﮔﺬروﻧﯽ ﺑﯿﺮون از ﺧﻮﻧﻪ، ﯾﻪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﯾﻪ روز ﺧﻮب رو ﺑﺮاي ﻫﻢ رﻗﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ.
ﻣﺎﻫﯿﺘﺎﺑﻪ رو ﺑﺎ ﺣﺮص روي ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪم و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﮐﺴﯽ ﺻﺪاﻣﻮ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪ، ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪي ﮐﻪ
ﺣﺮﺻﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﺗﻮش ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد، ﮔﻔﺘﻢ:
- اﺣﻤﻖِ ﺑﯽ ﺷﻌﻮر!
و ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪش ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﺸﺖ ﺳﺮِ ﻫﻢ ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﻪ زﻣﯿﻦ و دﺳﺖ ﻫﺎي ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ام رو ﺑﻪ ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪم. اﺷﮑﻢ داﺷﺖ درﻣﯽ اوﻣﺪ.
زﻣﺰﻣﻪ وار ﮔﻔﺘﻢ:
- ﮐﺜﺎﻓﺖ! ﺑﯽ ﺷﻌﻮر!
و ﺑﻠﻨﺪ داد زدم:
- ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻐﺎﻟﯽ، ازت ﻣﺘﻨﻔﺮم!
و اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺻﺪاي ﻣﻮف ﻣﻮﻓﻢ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
ﯾﺎد دﯾﺮوز ﮐﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم... اوه! ﭼﻄﻮر ﺗﻮﻧﺴﺖ؟ ﭼﻘﺪر ﻣﻦ ﺧﻮار و ﺣﻘﯿﺮ ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ ﯾﺎدم ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺗﺤﻘﯿﺮ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪم ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮدن ﻣﻦ، ﭼﻪ
راﺣﺖ در ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﺮون!
ﺷﺪت اﺷﮑﻬﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد آوردن اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺸﺎد ﺷﺪه ﺑﻪ درِ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪش ﺑﺎ ﺧﯿﺎل آﺳﻮده ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ: "ﻣﯽ رم ﭘﯿﺶ
ﻧﮕﺎر، ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ!"
از ﺧﻮدم ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ!
ﭼﻮن ﺟﻠﻮي ﺧﺮوﺟﯽ ﺑﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﺮج رو ﺑﻪ رو ﺷﺪم ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﺎرج ﺑﺸﯿﺪ.
و اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ دو ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺗﻮي راه ﭘﻠﻪ، ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻫﻨﻮز ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻪ ﺻﺪا درآوردم وﻟﯽ
ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﺪاره، در رو ﺑﺎز ﻧﮑﺮد و ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دﻟﺶ ﺑﻪ ﺣﺎل اﺷﮏ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺧﻮدم ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ،
ﺳﻮﺧﺖ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و راﻫﻢ داد داﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ.
اﺻﻼ ﺧﻮدم ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﺧﻮدم ﺑﺎد!
ﻧﻪ، ﻫﻤﺶ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻧﮕﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﻫﻮس ﮐﺮد ﺑﯿﺎد اﯾﻦ ﺟﺎ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻪ.
ﻧﻪ، اون ﺑﯿﭽﺎره ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﮐﺮده؟ ﺗﻘﺼﯿﺮه ﺗﻮﺋﻪ ﮐﻪ ﺟﻮﮔﯿﺮ ﺷﺪي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺟﺒﺮان دﻟﺘﻨﮕﯿﺖ ﺑﺮاي ﻧﮕﺎر، ﻏﺬاي ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش رو ﺑﺮاش درﺳﺖ ﮐﻨﯽ
و ﺑﺪﺗﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺣﻔﻆ آﺑﺮوت ﭘﯿﺶ ﻧﮕﺎر و اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺪوﻧﻪ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪي و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮب و راﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺪاري ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ي ﺷﺐ و
روزش ﺑﺸﻪ دل ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﻏﺼﻪ ﺧﻮردن ﺑﺮاي ﺗﻮ، ﮔﻔﺘﯽ ﻓﺮزاد ﻫﻢ اون روز ﺑﺎﺷﻪ!
آﺧﻪ ﭼﻘﺪر ﻣﺴﺨﺮه س ﻫﻤﻪ ي اﯾﻦ زﺟﺮﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯽ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪم؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ آﻗﺎ دﯾﺪه ﺑﻠﺪم آﺷﭙﺰي ﮐﻨﻢ، ﻏﺬا درﺳﺖ ﮐﺮدن ﻫﻢ ﺑﻪ
وﻇﺎﯾﻔﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮده!
ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ ﮐﺮدن از اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ، ﺟﺰاش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﺷﺐ ﺗﻮ راه ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﯾﺦ ﺑﺰﻧﻢ؟
واﻗﻌﺎ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد! آﺧﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺎزي ﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ ده؟ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ! ﻫﻨﻮز ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﺷﮑﺎم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺧﻨﺪم ﻣﯽ ﮔﯿﺮه.
ﻟﺒﻢ رو ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﻧﯽ ﻧﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. دﯾﺸﺐ واﻗﻌﺎ ﺷﺐ ﺑﺪي ﺑﻮد. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺣﺎﻟﻢ از ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮره.
دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﯾﺎد زدم:
- ازت ﻣﺘﻨﻔﺮم!
ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم داغ ﺷﺪم. ﻧﻪ! ﻧﻪ! اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ دوﯾﺪم. ﺧﺪاﯾﺎ ﻧﻪ! ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ. اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ
اﯾﻦ ﻣﺎه ﺑﺎرداري ﭘﺮ!
اﺷﮑﺎم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮص از ﮐﺎر دﯾﺸﺒﻪ ﻓﺮزاد ﺟﺎري ﺑﻮد، ﺷﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮي ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ از دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و روي زﻣﯿﻦ
ﻧﺸﺴﺘﻢ. زاﻧﻮﻫﺎم رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻦ. ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم. ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم. ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم! ﻧﻔﺮت از ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد
ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺳﺨﺖ و دردﻧﺎك ﺑﺎﺷﻪ.
ﺑﺎ ﺻﺪاي در ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺻﺪاي ﻗﺪم ﻫﺎي ﻓﺮزاد! دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺳﺮ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺪه
ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮاري ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻋﻘﺮﺑﻪ ي ﮐﻮﭼﯿﮏ، ﻋﺪد ﭼﻬﺎر رو ﻧﺸﻮﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﻪ ﻗﺪر زود اوﻣﺪه! ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺻﺪاش ﺑﻪ
ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار داد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه!
- ا ...ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ؟
ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺮﺧﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ. ﺟﻠﻮم ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺟﻮاب ﻧﺪادم و ﭘﺎﯾﯿﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. دﺳﺘﺶ رو روي ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ، ﺳﺮم ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ. ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم زل زد و ﺑﺎ ﺻﺪاي
آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﭼﯽ ﺷﺪه؟
اﺷﮑﻬﺎم ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺑﻨﺪ اوﻣﺪه ﺑﻮدن، دوﺑﺎره ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪن.
- ا ...آﺧﻪ ﭼﺘﻪ ﺗﻮ؟
ﺷﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮي ﮔﺮﻓﺘﻦ... وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﻤﯽ دم و ﮔﺮﯾﻪ ام دوﺑﺎره ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪه، ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد
آروﻣﻢ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﭼﻨﺪان ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮد.
ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ آروم ﺗﺮ ﺷﺪم، ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﮕﯽ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻖ و ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ. ﯾﮑﻢ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ زد زﯾﺮ ﺧﻨﺪه و ﮔﻔﺖ:
- دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻋﺰا ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
ﺑﺎ اﺧﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻨﺪاز ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﺸﺎﺗﻮ! ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻋﺠﻠﻪ اي داري؟ ﺑﻪ اﯾﻦ زودي ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ. ﺗﻮ ﺗﺎزه ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ! ﻣﺴﻠﻤﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎه اول ﺑﺎردار ﻧﻤﯽ
ﺷﯽ. ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ!
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام. ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﮐﺎﻓﯽ ﻋﺬاﺑﻢ دادي.
ﯾﮑﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺎﻻ ﺑﺮاي ﺟﺒﺮان اﯾﻦ ﻋﺬاﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ دادم و ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺑﺎردار ﻧﺒﻮدﻧﺖ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺖ ﯾﻪ ﺟﺎي ﺗــــــــﻮپ!
- ﭼﯽ؟ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ؟ ﮐﺠﺎ؟
- ﭘﺎﺷﻮ آﻣﺎده ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون.
- ﺑﺮاي ﭼﯽ؟
- ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ دﻋﻮﺗﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ دوﺳﺘﻢ.
- ﻓﺮدا ﺷﺐ! اﻵن ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي؟
- ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻟﺒﺎس ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي آﯾﺎ؟
- دارم.
- ﺑﻪ درد ﻧﻤﯽ ﺧﻮرن!
- ﭼـــﯽ؟
- ﻟﺒﺎﺳﺎت!
- ﺗﻮ ﻣﮕﻪ دﯾﺪﯾﺸﻮن؟
- ﻧﻪ وﻟﯽ ﺑﻪ درد ﻧﻤﯽ ﺧﻮرن. ﺑﺤﺚ ﻧﮑﻦ! آﻣﺎده ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون. اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ي ﻧﺎﻟﻪ ت رو ﻫﻢ درﺳﺖ ﮐﻦ!
از آراﯾﺸﮕﺎه ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم؛ ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ. در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮد. ﺳﻮار ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮﻧﻪ
ي دوﺳﺘﺶ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﻏﺮوب ﺑﻮد و ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﺎ ﺷﻠﻮغ. ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﺣﺪودا ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺧﻮﻧﻪ ي دوﺳﺘﺶ ﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ي دوﺑﻠﮑﺲ
ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد. ﺑﺮاي ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎس ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﻫﺎي ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺷﺪم. ﺷﻠﻮار ﮐﺘﻮن ﻣﺸﮑﯽ و ﺗﺎپ دﮐﻠﺘﻪ ﻫﻢ رﻧﮕﺶ. ﺷﺎﻟﻢ رو از روي ﺳﺮم
ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﻣﻮﻫﺎي ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ رﻧﮕﻢ رو ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎي ﮐﻤﺮم ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اﻣﺸﺐ از آراﯾﺶ ﮔﺮ
ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﺻﺎف ﺗﺮﺷﻮن ﮐﻨﻪ. اﯾﻦ ﻣﺪل ﻣﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ. اﺑﺮوﻫﺎي ﻧﺦ ﺷﺪه و آراﯾﺶ ﻣﻼﯾﻤﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ! ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﻮي آﯾﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم
اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﭼﮏ ﮐﺮدم. ﺑﺎ رﺿﺎﯾﺖ دل از آﯾﯿﻨﻪ ﮐﻨﺪم و ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪي از ﮐﯿﻔﻢ در آوردم و ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و
ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ي ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ. ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪن. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪاي ورودم دﯾﺪه ﺑﻮدم، رﻓﺘﻢ. ﻓﺮزاد
ﺑﺎ ﭘﺴﺮي ﻫﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﺧﻮدش ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻣﯿﺰﺑﺎن ﺑﻮد، ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﻖ ﺗﻖ ﮐﻔﺶ ﻫﺎم ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﭘﺴﺮ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ
رو ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ وﻟﯽ ﻓﺮزاد ﭼﺸﻤﺎش ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ اﺧﻢ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻮﻫﺎت رو ﭼﺮا ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺮدي؟
اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺪادم و رو ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺳﻼم ﮐﺮدم.
- ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎﺷﯿﺪ؟
- درﺳﺘﻪ!
- ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯿﻼد دوﺳﺖ ﻓﺮزاد و ﻣﯿﺰﺑﺎن ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اﻣﺸﺐ!
- از آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ.
و ﮐﻨﺎر ﻓﺮزاد ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﺑﺎ دﻟﺨﻮري ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺮﺳﯿﺪم ﭼﺮا؟
- ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻨﻮﻋﯽ ﺑﺸﻪ!
- ﻣﻦ ﻣﻮﻫﺎت رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻪ!
- ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭼﻨﺪان ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ! ﻓﻮﻗﺶ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻫﻤﻮن اﻧﺪازه.
- وﻟﯽ اون ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ. آره ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﭘﯿﺶ ﻓﺮزاد ﻧﺒﻮدم. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ازش ﺣﺮﺻﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺎش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﺪي ﻫﺎش
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ دو...
ﺑﻪ اﻓﮑﺎرم اﺟﺎزه ي ﭘﯿﺸﺮوي ﻧﺪادم و رو ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮔﻔﺘﻢ:
- آره ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﭽﻢ ﭘﯿﺸﻤﻪ!
- آﺧﯽ ﺑﭽﻤﻮن!
ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪي ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم. ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ!
- ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اون ﺑﭽﻪ ﺣﺲ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ.
- ﺑﺎﺷﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻣﯽ زﻧﯽ؟ اون ﺑﭽﻪ ي ﺑﯽ رﯾﺨﺘﺖ ﻫﻢ ﻣﺎل ﺧﻮدت!
ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ﺑﻬﺶ رﻓﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم.
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻘﯿﻪ ي ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎ اوﻣﺪن. ﯾﻪ ﺟﻤﻊ ﺣﺪودا ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮه. ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮔﯿﺞ ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﻪ؟ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎش ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﯿﻤﺎن ﮐﻪ
ﻇﺎﻫﺮا ﺷﺮﯾﮑﺶ ﻫﻢ ﺑﻮد ﺑﺎ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮش ﮐﻪ دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻪ اﺳﻢ ﺑﻬﺎره ﺑﻮد، اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر، ﺳﻌﯿﺪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮش و دوﺳﺖ
ﺧﻮاﻫﺮش! ﺟﺎﻟﺐ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ، ﮐﯿﻮان ﺑﺎ زن ﺻﯿﻐﻪ اﯾﺶ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎل از ﺧﻮدش ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ و ﺟﺬاب و ﻋﻼوه ﺑﺮ اون ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮم و
ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﻮد. ﻣﺠﺘﺒﯽ و ﭘﺮوﯾﺰ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮاﻧﺸﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮدن. ﻫﻤﻪ ﻣﺪﻟﯽ اون ﺟﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﯿﻼد و ﺑﻬﺮام ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدن!
ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪوم از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از اول ﺗﺎ آﺧﺮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺑﻄﺮي ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدن،
ﻓﺮزاد ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮔﯿﻼس ﺧﻮرد، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﻧﺼﻔﺶ رو ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم ﮐﻪ از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺬاﺷﺖ ﺑﻘﯿﻪ ش رو ﺑﺨﻮرم. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم ﮐﻪ
ﮔﻔﺖ:
- ﻓﮑﺮ ﻣﻌﺪه و ﮐﺒﺪت ﻫﻢ ﺑﺎش! ﻫﯿﭻ وﻗﺖ زﯾﺎد ﻧﺨﻮر. در ﺿﻤﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﻣﺎ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺖ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ.
ﻣﻨﻈﻮرش رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و دﯾﺪم ﮐﻪ ﺧﻮب راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ دﯾﮕﻪ!
ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﻼد ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﮔﯿﺘﺎرش رو آورد. ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻮن اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﮔﯿﺘﺎرش وارد ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ رو ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﭘﺸﺖ
ﻣﺎﺷﯿﻨﻪ، اﻵن ﻣﯿﺎرم.
ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد ﻗﻀﯿﻪ ﭼﯿﻪ وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﯾﮑﻢ ﮔﯿﺞ ﺑﻮدم. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﺎ ﮔﯿﺘﺎرش اوﻣﺪ. ﮔﯿﺘﺎر رو درآورد و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ
اي ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮدن ﮔﯿﺘﺎراﺷﻮن ﺑﻮدن ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﻈﺮﺳﻨﺠﯽ از ﺟﻤﻊ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ آﻫﻨﮓ رو اﺟﺮا ﮐﺮدن. ﻫﺮ ﺳﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯽ زدن ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻣﯿﻼد
وﻟﯽ ﺻﺪاي ﻓﺮزاد و ﻣﺠﺘﺒﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد و ﻫﺮ آﻫﻨﮓ رو ﯾﮑﯽ در ﻣﯿﻮن ﻓﺮزاد ﯾﺎ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ؛ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﺟﻤﻊ! اون ﻗﺴﻤﺖ از ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻪ
ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. در آﺧﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ آﻫﻨﮓ ﺷﺎد زدن ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻗﺼﺸﻮن ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﯿﻼد ﮐﻪ دﯾﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ اﯾﻨﺎ رو
ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮد، دﺳﺘﮕﺎه رو روﺷﻦ ﮐﺮد، وﻟﻮم داد و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﯾﺨﺘﻦ وﺳﻂ! ﻫﺮ ﮐﯽ ﺑﺎ ﺟﻔﺘﺶ ﻣﯽ رﻗﺼﯿﺪ. ﻣﻬﺸﯿﺪ، دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮ ﺳﻌﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﯿﻼد ﺧﯿﻠﯽ
ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺮام ﻫﻨﻮز ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﻪ دﯾﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﮑﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻢ ﭼﻮن ﻇﺎﻫﺮا ﺷﮑﺴﺖ ﻋﺸﻘﯽ ﺧﻮرده ﺑﻮد و
ﯾﮑﻢ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺑﻮد.
ﻓﺮزاد داﺷﺖ ﮔﯿﺘﺎرش رو ﺳﺮ ﺟﺎش ﻣﯽ ذاﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮔﯿﺘﺎر ﻣﯽ زﻧﯽ؟
- ﺣﺎﻻ ﺑﺪون!
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮز ﺣﺮف زدﻧﻪ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ! ﺣﺎﻻ ﺧﻮب ﻣﯽ زﻧﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
- آره، وﻟﯽ ﻣﯿﻼد ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ زﻧﻪ.
- ﺑﻠﻪ ﭼﻮن اون از ﭘﻮﻧﺰده، ﺷﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮐﺎر ﮐﺮده وﻟﯽ ﻣﺎ ﺳﻪ، ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ.
ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ ﻧﻤﯽ زﻧﯽ؟
- ﻧﻪ، ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
- ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﻬﺖ ﯾﺎد ﺑﺪم؟
ذوق زده ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ؟
- آره، ﺷﺒﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﮑﺎرﯾﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ!
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
-ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داري؟
و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد.
- آره ﺧﺐ! ﮐﯿﻪ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟
- اﮔﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ زودﺗﺮ ﺑﻬﺖ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽ دادم.
- از ﺑﺲ ﻇﺎﻟﻤﯽ!
از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺲ ﭘﺎﺷﻮ ﮐﻪ ﻻزﻣﻪ ي ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﯿﺘﺎر، ﺧﻮب رﻗﺼﯿﺪﻧﻪ!
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﯽ ﻣﺰه!
و ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﺮدﻧﺶ وﺳﻂ رﻓﺘﻢ.
در ﺣﺎل رﻗﺼﯿﺪن ﺑﻮدﯾﻢ، ﮐﻤﺮم درد ﺷﺪﯾﺪي داﺷﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮔﻔﺘﻢ، ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ از رﻗﺺ ﺑﮑﺸﻪ و ﺑﻨﺸﯿﻨﻪ، دﺳﺘﺶ رو روي ﮐﻤﺮم
ﮔﺬاﺷﺖ و آروم ﻧﻮازﺷﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش ﻫﻢ درد ﺟﺴﻤﻢ رو آروم ﮐﺮد و ﻫﻢ روﺣﻢ رو ﻧﻮازش داد.
ﭼﺮاغ ﻫﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد، آﻫﻨﮓ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻼ داﺷﺘﯿﻢ ﺗﺎﻧﮕﻮ ﻣﯽ رﻗﺼﯿﺪﯾﻢ. ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺮق
ﻧﮕﺎه ﻓﺮزاد رو ﺗﻮي ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺗﺸﺨﯿﺺ دادم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻟﺒﺎش رو روي ﻟﺒﺎم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم.
ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﻮزﯾﮏ ﻗﻄﻊ و ﭼﺮاغ ﻫﺎ روﺷﻦ ﺷﺪ! ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﺧﺸﮏ ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ، دﯾﺪم ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪن
و دوﺗﺎ ﭼﺸﻢ داﺷﺘﻦ، ده ﺑﯿﺴﺖ ﺗﺎ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻗﺮض ﮐﺮدن و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﮔﺸﺎد ﺷﺪه و ﻟﺒﺎي ﺧﻨﺪون دارن ﻣﺎ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻦ!
ﻣﯿﻼد اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ ش ﺑﻪ ﻫﻮا رﻓﺖ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از دو ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻤﻪ وﻟﻮ ﺷﺪه ﺑﻮدن روي زﻣﯿﻨﻮ ﻣﯽ
ﺧﻨﺪﯾﺪن. ﺻﻮرﺗﺎﺷﻮن از ﺧﻨﺪه ي زﯾﺎد ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻗﺮﻣﺰي ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻮد. ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم.
ﻓﺮزاد ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﺜﻼ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ.
ﻣﯿﻼد ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻣﺪ:
- اي آدم ﻫﺎي ﺳﻮاﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮ! ﺑﯽ ﺣﯿﺎﻫﺎ! دﯾﺪﯾﺪ ﭼﺮاغ ﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮐﻮر، دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪﯾﺪ، آره؟! ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﭼﺮاغ ﻫﺎ
رو روﺷﻦ ﮐﺮدم وﮔﺮﻧﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ي دﯾﮕﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎق ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد!
ﺳﻌﯿﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﮐﺎﺷﮑﯽ ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ي دﯾﮕﻪ روﺷﻦ ﻣﯽ ﮐﺮدي.
ﻓﺮزاد ﺑﺎ اﺧﻢ ﺑﻪ ﺳﻌﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺳﻌﯿﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﺰن ﺑﺎﺑﺎ! ﺧﺐ ﻣﮕﻪ دروغ ﻣﯽ ﮔﯿﻢ؟ ﭘﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ دﯾﮕﻪ ﭼﺮا؟
ﻓﺮزاد ﮔﻔﺖ:
- ﺳﺎﮐﺖ ﺷﯿﺪ دﯾﮕﻪ! ﺑﺴﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﺰه ﭘﺮوﻧﺪﯾﺪ. ﺑﻬﺘﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ! ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﭘﻮﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﮐﺎر دارﯾﺪ؟ ﻧﮕﺎش ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﺮخ ﺷﺪه!
اﯾﻦ ﺧﺠﺎﻟﺘﯿﻪ، ﺷﻤﺎ ﭘﺮرو! اﻻن آب ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ ره ﺗﻮ زﻣﯿﻦ ﺑﯽ ﭘﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻢ.
ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺳﺮخ ﺷﺪم. آروم رﻓﺘﻢ رو ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻞ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد ﮐﻨﺎرم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ، ﻧﻪ! ﺣﻖ ﻧﺪاري ﭘﯿﺶ ﭘﻮﻧﻪ ﺑﺸﯿﻨﯽ. ﺑﻪ ﺗﻮ اﻋﺘﻤﺎدي ﻧﯿﺴﺖ. ﺣﺎﻟﯿﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺟﻤﻊ ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ. رو اﻋﻤﺎﻟﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﻧﺪاري.
و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﺮد ﮐﻨﺎر ﺧﻮدش ﻧﺸﻮﻧﺪش.
ﻫﻤﻮن ﺟﻮري ﻓﻀﺎ ﮔﺮم ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻗﺺ و ﺧﺠﺎﻟﺖ، ﻗﺮﻣﺰ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم دﯾﮕﻪ ﺑﺪﺗﺮ! داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﭘﺨﺘﻢ. روم ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﺑﺮم ﯾﻪ آﺑﯽ ﺑﻪ
ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺰﻧﻢ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﻟﯿﻮان آﺑﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﯽ اون رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم. ﺑﻬﺮام ﺑﻮد. ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ.
ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﻧﺼﻒ ﻟﯿﻮان رو ﯾﻪ ﺟﺎ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪم.
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮف ﻫﺎﺷﻮن ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ! ﺷﻮﺧﯽ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ و ﺻﻤﯿﻤﯿﻨﺪ. راﺣﺖ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن رو ﻣﯽ زﻧﻦ. ﺧﺠﺎﻟﺖ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺳﺮﺷﻮن ﻧﻤﯽ
ﺷﻪ.
- ﻣﯽ ﺷﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﺪ؟
- ﺣﺘﻤﺎ! ﺧﺐ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟
و ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ از اون ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي ﻣﮑﺶ ﻣﺮگ ﻣﺎ ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ داد.
ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ: "ﻣﮕﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﺴﺖ ﻋﺸﻘﯽ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد؟ دﭘﺮس ﺑﻮد ﮐﻪ! ﻧﻪ ﺑﻪ اون اﺧﻢ ﻫﺎش و ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﻧﺶ ﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدﻧﺶ."
و ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ رﺑﻊ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدم: "ﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ وراﺟﯽ ﮐﺮدﻧﺶ!"
اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ وراﺟﯽ! آﺧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺣﺮف ﻣﯽ زد. ﺻﺪاش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﺣﺎل ﺑﻮد. ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﺻﻼ ﻫﻢ ﺧﺸﮏ
ﻧﺒﻮد.
ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎش ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از ﺣﺎل ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم، ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯽ زدم وﻟﯽ اون اﺻﻼ ﺑﺎ
ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ، ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد و ﻓﻮﻗﺶ ﺧﯿﻠﯽ آروم ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺟﻮري ﮐﻪ دل آدم ﺿﻌﻒ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﮐﺜﺎﻓﺖ ﭼﻨﺎن ﺟﺬاﺑﯿﺘﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ
ﻧﮕــــــﻮ! وﻟﯽ ﻓﺮزاد ﯾﻪ ﭼﯽ... ﺑﺎزم ﺑﻪ اﻓﮑﺎرم اﺟﺎزه ي ﭘﯿﺶ روي ﻧﺪادم. ﺗﺎزﮔﯽ ﺳﯿﺮ ﺗﻔﮑﺮم ﻫﻤﺶ ﺣﻮل و ﺣﻮش ﻓﺮزاد ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ!
ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ زﻧﮓ ﺧﻮرد. ﺑﺎ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ از ﮐﻨﺎرم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺑﺪه. ﻣﻨﻢ آروم داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎم ﺑﻪ ﻓﺮزاد اﻓﺘﺎد. واي، اون اﺧﻤﺖ ﺗﻮ
ﺣﻠﻘﻢ! ﭼﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﻫﻢ ﺷﺪه. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ! آﺧــــــــﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻮن ﺑﺎ ﺑﻬﺮام ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه؟
ﯾﻪ دوﻧﻪ از اون ﻧﮕﺎﻫﺎي ﮐﺎرﺳﺎز ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ داد. ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﻮﺿﺶ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺑﻬﺶ زدم. ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﺰم رﻓﺘﻦ ﮐﺮدن. ﻣﻦ
ﻫﻢ ﻟﺒﺎﺳﺎم رو ﻋﻮض ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺮﯾﻢ.
ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﻓﺮزاد اﺻﻼ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻧﺰد. ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎش رو ﻋﻮض ﮐﺮد و ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪ. ﺑﯿﺎ! ﺣﺎﻻ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺎد ﻧﺎز اﯾﻦ رو
ﺑﮑﺸﻪ!
ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺗﺸﻨﮕﯽ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﻏﻠﺘﯽ زدم و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﯾﺎزده ﺑﻮد. دﯾﺸﺐ ﺳﺎﻋﺖ دو، دو و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ
ﮐﻨﺎرم اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻓﺮزاد ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮد. اﻣﺮوز ﺟﻤﻌﻪ و آﻗﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد. ﺧﻤﯿﺎزه اي ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ از ﺷﺴﺘﻦ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻪ
آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ي ﻣﻔﺼﻠﯽ آﻣﺎده ﮐﺮدم. ﻧﺎﻫﺎر و ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺷﺮﺷﺮ آب ﻓﻬﻤﯿﺪم آﻗﺎ ﺑﯿﺪار ﺷﺪه و رﻓﺘﻪ ﺣﻤﻮم دوش
ﺑﮕﯿﺮه. ﮐﺎري ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺪار ﺷﺪن اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺎدت ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد. ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ اوﻟﯿﻦ ﮐﺎري ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دي دوش
ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﺷﻪ! ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ، ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺎ ﻣﯽ ﯾﺎد.
ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺷﻠﻮارك ﻣﺸﮑﯽ و ﺗﯽ ﺷﺮت ﺳﻔﯿﺪ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ. ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻢ ﻧﺜﺎرم ﻧﮑﺮد ﺑﻠﮑﻪ دﻟﻢ ﺧﻮش ﺷﻪ! ﭘﺲ ﻫﻨﻮز
ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯽ؟ ﺧﺪا ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ. ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻗﻬﺮش ﺑﺮاي ﭼﯿﻪ؟
ﻧﺸﺴﺖ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ و رﯾﻠﮑﺲ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻮردن. ﺑﯽ ادب ﺳﻼم ﻫﻢ ﻧﮑﺮد! درﺳﺘﻪ ﻣﻦ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﺮم وﻟﯽ... ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ... ﻧﻪ ﻗﻬﺮِ ﻗﻬﺮه!
ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم. ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺣﺲ ﮐﺮدم داره ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﻘﺸﻪ ي آﻧﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮم رو
آوردم ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﭽﺶ رو ﺑﮕﯿﺮم، وﻟﯽ ﺧﺪا ﻧﺼﯿﺐ ﮔﺮگ ﺑﯿﺎﺑﻮن ﻧﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻄﯽ ﺑﺪ دردﯾﻪ! ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯿﺶ ور ﻣﯽ رﻓﺖ. ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮﯾﻊ
ﻣﻦ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ داد و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ رﻓﺖ ﻃﺮف اﺗﺎق. ﯾﻪ اﺧﻢ ﻏﻠﯿﻆ اوﻣﺪ رو
ﺻﻮرﺗﻢ. ﮐﻠﯽ ﻓﺤﺶ ﺑﺎر ﺧﻮدم ﮐﺮدم. »آﺧﻪ دﺧﺘﺮه ي اﺣﻤﻖ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮز ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻮد؟! آروم ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﻣﭻ ﺑﮕﯿﺮي! اﺻﻼ آﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪي
ﺑﺮاي ﺿﺎﯾﻊ ﺑﺎزي!« ﺧﻮ آﺧﻪ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﮐﺮده؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﭼﻮن ﺑﺎ ﺑﻬﺮام ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﻢ؟ درﺳﺘﻪ ﯾﮑﻢ زﯾﺎده روي ﮐﺮدم، وﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ
ﺳﻌﯿﺪ زﯾﺎدي ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮﺻﺶ رو در ﺑﯿﺎرم. ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ زدم. ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدم، وﻟﯽ ارزش اﯾﻦ ﮐﻪ اﻻن ﺑﺎﻫﺎم ﻗﻬﺮ ﮐﻨﻪ رو
ﻧﺪاﺷﺖ! ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﻤﺮا ﺑﺮم ﻣﻨﺖ ﮐﺸﯽ!
ﻫﯽ... ﺑﯽ ﺧﯿﺎل!
رﻓﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﺑﻪ روي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن و ﻫﯽ ﮐﺎﻧﺎل ﻋﻮض ﮐﺮدم. ﺧﯿﺮ ﺳﺮش اﻻن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﮔﯿﺘﺎر ﯾﺎد ﺑﺪه! ﺣﺎﻻ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﯽ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻬﻢ
ﮔﯿﺘﺎر ﯾﺎد ﺑﺪه اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﯾﺎد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ! وﻟﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻻن ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ روي ﻣﺒﻞ و ﻫﯽ ﮐﺎﻧﺎل ﯾﮏ ﺑﻪ دو، دو ﺑﻪ ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر رو ﺑﯽ
ﺧﯿﺎل، ﺳﻪ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﮐﻨﻢ!
ﮐﻨﺘﺮل ﻣﺎﻫﻮاره رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ، روﺷﻦ ﮐﺮدم و زدم ﭘﯽ ام ﺳﯽ؛ ﮐﻠﯿﭗ ﻣﻨﺼﻮر ﺑﻮد.
زﻧﺪﮔﯽ ﭼﯿﺴﺖ
ﻋﺸﻖ و دﻟﺪاري
وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﺎري
ﭘﺲ...
اَه! ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد! زدم ﻣﻦ و ﺗﻮ؛ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺟﻤﻌﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﺗﺎك داﺷﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﯽ وي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. آﺧﯽ! داﺷﺖ ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ
راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد. آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ روﺷﻮن اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادن. ﻫﻮﺷﺸﻮن رو ﺗﺴﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدن و ...
ﺑﺎ ذوق و ﺷﻮق ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺻﺪاي ﻓﺮزاد رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﺑﻪ دردت ﻣﯽ ﺧﻮره.
ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺪادم. ﭘﺴﺮه ي ﺑﯽ ﺷﻌﻮر! ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﭽﻪ ام ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻧﺸﻪ. ﺑﮑﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم! ﺟﯿﮕﺮ و ﻣﺎﻣﺎن و ﺧﻮش اﺧﻼق و ﺧﻮﺷﮕﻞ. ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم. ﻧﻪ،
اﮔﻪ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﺑﮑﺸﻪ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ! ﭼﺸﻤﺎي ﻣﺸﮑﯽ، اﺑﺮوﻫﺎي ﭘﻬﻦ و ﮐﺸﯿﺪه ي ﻣﺸﮑﯽ، ﻣﮋه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ، ﺑﯿﻨﯽ اﺳﺘﺨﻮﻧﯽ و ﻣﺮدوﻧﻪ، ﻟﺐ ﻫﺎي
ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ. ﺟـــــــــــﻮﻧﻢ، ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻗﺪش!
وﻟﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﮔﻪ ﻓﺮزاد دﺧﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ ﺑﻮدم ﯾﺎ اون؟
ﯾﺎ اﮔﻪ ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم، ﻣﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻓﺮزاد؟
اﺻﻼ اﮔﻪ ﺑﭽﻪ دﺧﺘﺮ ﺷﺪ ﺑﮑﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم و اﮔﻪ ﭘﺴﺮ ﺷﺪ ﺑﮑﺸﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﺮزاد اﯾﮑﺒﯿﺮي! ﺣﺪاﻗﻞ وﺿﻌﯿﺖ اﻻﻧﻤﻮن ﺑﺎ ﺟﻨﺴﯿﺘﻤﻮن ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ!
ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻓﺮزاد آﻣﺎده ﺷﺪ و از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون زد. اﮔﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ روز ﺟﻤﻌﻪ ﻫﻢ ﻣﻨﻮ از اﯾﻦ زﻧﺪون ﺑﯿﺮون
ﻧﺒﺮده، وﻟﯽ دو روز ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮص ﻧﺨﻮردم.
زدم ﺷﺒﮑﻪ ي ﻓﻮر؛ ﯾﮏ ﮐﻠﯿﭗ از ﺟﺎﺳﺘﯿﻦ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد. ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا! ﺟﻐﻠﻪ ﺑﭽﻪ اوﻣﺪه واﺳﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺷﺪه!
ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻮس ﭘﯿﺘﺰا ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﻔﺎرش ﺑﺪم، وﻟﯽ در ﻗﻔﻞ ﺑﻮد. اﮔﻪ ﻣﻦ اﻻن ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮدم ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺷﺪم. ﺣﻮﺻﻠﻪ ي
ﻏﺬا درﺳﺖ ﮐﺮدن ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﯾﻪ ﻣﺮغ ﺳﺮخ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﮔﻮﺟﻪ و ﺧﯿﺎرﺷﻮر ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻻي ﻧﻮن و ﺧﻮردم. ﻫﯽ ﺧﺪا!
دوﺑﺎره رﻓﺘﻢ ﭘﺎي ﺗﯽ وي ﺗﺎ ﺧﻮد ﺷﺐ!
ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ آﻗﺎ ﭘﯿﺪاش ﺷﺪ. ﻣﻨﻢ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﺟﻠﻮي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻟﻢ داده ﺑﻮدم. ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﺷﺎم ﭼﯽ دارﯾﻢ؟
ﻫﻪ ﻫﻪ ﻫﻪ درﺳﺖ ﻧﮑﺮدم.
- ﮔﺸﻨﻪ ﭘﻠﻮ ﺑﺎ ﺧﻮرﺷﺖ دل ﺿﻌﻔﻪ!
- ﭼﯽ؟
- ﻧﺸﻨﯿﺪي؟
- ﺷﻨﯿﺪم، وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮا ﺗﻮ ﻧﺸﻨﯿﺪي! ﮔﺸﻨﻤﻪ!
- ﺧﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ؟
- ﭘﺎﺷﻮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي درﺳﺖ ﮐﻦ.
- ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ.
- ﭘﺲ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺑﯿﺮون!
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. دﯾﺪم ﺟﺪﯾﻪ! ﻧﻪ ﺟﻮن ﻣﺎدرت، ﻫﻤﻮن ﯾﻪ ﺷﺐ ﺑﺲ ﺑﻮد.
- ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺑﺎ! اﻻن درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﭘﺎ ﺷﺪم رﻓﺘﻢ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ. اَه! ﺣﺎﻻ ﮐﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻏﺬا درﺳﺖ ﮐﺮدن داره؟! ﭼﻪ دﺳﺘﻮر ﻫﻢ ﻣﯽ ده ﺑﯽ ادب!
ﺗﺎ اﻻن ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﮐﺪوم ﮔﻮري ﺑﻮده، ﺧﺐ ﺷﺎﻣﺖ ﻫﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﻮﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدي دﯾﮕﻪ!
در ﯾﺨﭽﺎل رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ داﺷﺘﯿﻢ. ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮔﺸﻨﻢ ﺑﻮد. ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻔﺎف ﺟﻔﺘﻤﻮن رو ﻣﯽ داد؟ ﺧﺐ ﯾﻪ ذره ﻣﻬﺮﺑﻮن، ﺷﺮﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻢ
دﯾﮕﻪ! دو ﺗﺎ ﻣﻦ، ﺳﻪ ﺗﺎ اون.
ﻧﯿﻤﺮوﺷﻮن ﮐﺮدم و ﺻﺪاش زدم.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻊ!
وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻧﯿﻤﺮوﻫﺎ اﻓﺘﺎد، ﺑﺎدش ﺧﻮاﺑﯿﺪ. ﻫﻪ... ﺧﯿﺎل ﮐﺮده اﻻن ﻻزاﻧﯿﺎ ﻣﯽ ذارم ﺟﻠﻮش!
ﺧﻮدم ﻧﺸﺴﺘﻢ. اون ﻫﻢ رو ﺑﻪ روم. ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ درﺳﺖ ﮐﺮدم، وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮه ﺗﻮ دﻫﻨﻢ دﺳﺖ ﻓﺮزاد اون رو ﻗﺎﭘﯿﺪ و ﮔﺬاﺷﺖ دﻫﻦ ﺧﻮدش! ﺑﺎ
ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﮕﯿﺮم، وﻟﯽ ﻧﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﻧﯿﻤﺮو ﻣﻨﻮ ﺑﻪ زور ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺗﻮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﺑﺨﻮر.
ﯾﻪ اﺧﻢ ﻏﻠﯿﻆ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺣﺮص ﭘﺎ ﺷﺪم در ﯾﺨﭽﺎل رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﻫﯿﭽﯽ ﻫﻢ واﺳﻪ ﮐﻮﻓﺖ ﮐﺮدن ﻧﺪارﯾﻢ. ﻧﺎﭼﺎر ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ و ﯾﻪ ﮐﯿﮏ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ
رو ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮردم. ﺑﻐﻀﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﺘﺎر ﻓﺮزاد ﺑﻮد. دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اذﯾﺘﻢ ﮐﻨﻪ. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم از ﭼﺸﻤﻢ ﺑﯿﻔﺘﻪ ﻧﺎﺟﻮر!
ﺑﺎ وﺟﻮدي ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﺎﻋﺖ ده ﻫﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، ﻣﺴﻮاك زدم و ﺧﻮاﺑﯿﺪم.
***
ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد. ﺳﺮِ ﺟﺎم ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪم. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﯿﺞ ﺑﻮدم. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ. ﯾﮑﻢ آب ﺧﻮردم. ﻣﻮﻗﻊ
ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻓﺮزاد ﺷﺪم ﮐﻪ رو ﻣﺒﻞ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد.
ﺑﮕﯽ ﻧﮕﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﺧﻮرد. ﻗﻬﺮﻣﻮن اون ﻗﺪر ﻫﻢ ﺟﺪي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻧﺨﻮاد ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻪ. ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ روﻣﯿﺰي رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺳﺎﻋﺖ ده
ﺻﺒﺢ ﮐﻮﮐﺶ ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ ﭼﺸﻤﺎم ﯾﻬﻮ ﮔﺮد ﺷﺪ! ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﻗﺒﻞ از ﺧﻮاب دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ زده ﺑﺎﺷﻢ. ﮐﺎر اﯾﻦ ﻓﺮزاد ﺑﻮد! اي آدم ﺧﺒﯿﺚ! ﺳﺎﻋﺖ رو
ﭘﻨﺞ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺎﻋﺖ رو ﮐﻮك ﮐﺮده و ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ و ﺧﻮدش ﻫﻢ روي ﻣﺒﻞ ﺗﻮي ﻫﺎل ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪه. دورﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق. ﺗﺎزه
در اﺗﺎق رو ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ! آﻫﺎن، ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر! ﺑﺎﺷﻪ!
از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﭘﺎورﭼﯿﻦ ﭘﺎورﭼﯿﻦ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش و ﺳﺎﻋﺖ رو دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻐﻞ ﮔﻮﺷﺶ ﻗﺮار دادم. ﮐﺮ ﻧﺸﻪ ﯾﻬﻮ؟! ﺟﺎش رو ﺑﻪ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﺒﻞ
ﻗﺮار داﺷﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ دادم.
ﺑﺎز ﻫﻢ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮد رو ﺻﻮرﺗﻢ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ اﺗﺎق. در رو از ﭘﺸﺖ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم و ﭘﺮﯾﺪم رو ﺗﺨﺖ و ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪم.
***
ﻓﺮزاد ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ و ﻧﯿﻢ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ. ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﺳﻼم ﻧﮑﺮد ﺑﯽ ادب! ﺣﺮﻓﯽ ﻫﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻗﻀﯿﻪ ي ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰد. ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ.
اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻗﺎر و ﻗﻮر ﺷﮑﻤﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
ﻣﯿﺰ ﺷﺎم رو آﻣﺎده ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ وﺿﻮح درﻫﻢ رﻓﺘﻦ ﻗﯿﺎﻓﺶ رو ﺣﺲ ﮐﺮدم.
ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻠﻮ ﻏﺬاي ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ي ﻣﻦ و ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻏﺬاﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮزاد ازش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد. ﻧﺸﺴﺖ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ. اﻧﺪازه ي ﭘﻨﺞ ﻗﺎﺷﻖ ﺟﻮري ﮐﻪ ﺗﻪ دﻟﺶ رو
ﺑﮕﯿﺮه ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﻦ ﮐﻪ اﮔﻪ وﻟﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدن ﻣﺜﻞ ﮔﺎو ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﺗﻼﻓﯽ دﯾﺸﺐ ﮐﻪ ﺳﺮِ ﮔﺸﻨﻪ زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ!
ﺑﻌﺪش رﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﺟﻠﻮي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن. ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ و روي ﯾﻪ ﻣﺒﻞ دﯾﮕﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﺴﺨﺮه اي ﺷﺪم ﮐﻪ
ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد، وﻟﯽ ﻓﺮزاد اﺻﻼ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﻧﺒﻮد. ﻫﻤﺶ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯿﺶ ور ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻇﺎﻫﺮا اس ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻫﺮ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﻣﯽ اوﻣﺪ، ﺑﺎ
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ و ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ.
ﺣﺮﺻﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ. ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم و ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺷﻤﺎره ي ﺧﻮﻧﻤﻮن رو ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ﺑﺮدار دﯾﮕﻪ! اَه ﻧﮕﺎر ﺟﻮاب ﺑﺪه! ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻮق ﺑﺮداﺷﺖ.
- اﻟﻮ؟
- ﻧﮕﺎر ﯾﻪ رﺑﻊ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰن.
و ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و رﯾﻠﮑﺲ ﺳﺮ ﺟﺎم ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻓﺮزاد اوﻣﺪ. وﻗﺘﯽ ﻧﺒﻮد ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﯿﺎم ﺑﺮاش اوﻣﺪ. ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ﺑﺨﻮﻧﻤﺸﻮن ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﯿﻪ ﮐﻪ
اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺶ ﭘﯿﺎم ﻣﯽ ده، وﻟﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺳﻪ ﺷﻪ! ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺷﺪم.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ده دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﺧﻮرد. ﭼﻮن ﻓﺮزاد از ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯽ رو زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﺮداﺷﺖ، وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ
ﺑﺮﺳﻪ و ﺑﻔﻬﻤﻪ ﮐﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻄﻪ، ﮔﻮﺷﯽ رو از دﺳﺘﺶ ﮐﺸﯿﺪم.
ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪه ﻧﮕﺎم ﮐﺮد. ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺎر دارن.
و روي ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرﯾﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم:
- اﻟﻮ؟
ﻧﮕﺎر ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼم! ﭼﺖ ﺑﻮد ﺗﻮ؟ ﭼﺮا ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدي؟
- ا ،ﺳﻼم ﺷﻤﺎﯾﯿﻦ؟
- ﺳﻼم ﭘﺲ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟
- آخ! ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎس دوﺳﺘﻢ ﺑﻮدم. ﻗﺮار ﺑﻮد راس اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ، ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اوﻧﻪ.
- ﻫـــﺎ؟ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ ﺗﻮ؟
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﭼﺮا ﻗﻄﻊ ﮐﻨﯿﻦ؟ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره. ﺑﻌﺪا ﺧﻮدم ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﯿﺮم. ﺑﺎ ﻓﺮزاد ﮐﺎر داﺷﺘﯿﻦ؟
و ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ دﻫﻦ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﻬﺶ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻢ. زﮐﯽ!
- ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﺗﻮ؟ ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﺑﮑﻨﻢ ﺑﺎ ﻓﺮزاد ﮐﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!
- ﻣﺮﺳﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﻪ. ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﯿﻦ؟
- ﻣﻨﻢ ﺧﻮﺑﻢ. ﭼﺘﻪ ﺗﻮ؟ ﭼﺮا ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻣﯽ ﮔﯽ؟
- ﺑﺎﺑﺖ اون ﺷﺐ؟ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد.
- ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺳﺎﻟﻤﯽ؟
زدم زﯾﺮ ﺧﻨﺪه:
- واي ﻣﺮﺳﯽ! ﻧﻪ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
- اي ﺧـــــــــﺪا!
- ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ!
ﻇﺎﻫﺮا ﻧﮕﺎر ﺧﻮدش ﻓﻬﻤﯿﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﺴﺖ. ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ واﺳﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم.
ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ اﺷﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﯿﻪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﮕﯿﺮه، وﻟﯽ ﻧﺬاﺷﺘﻢ.
ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﻞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ ﺷﻤﺎره رو ﭘﺎك ﮐﺮدم.
ﻓﺮزاد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﮐﯽ ﺑﻮد؟
- ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎت!
و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق، ﭼﻮن ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اوﺿﺎع ﭘﺴﻪ.
- ﮔﻔﺘﻢ ﮐﯽ ﺑﻮد؟
- ﺗﻮ ﺧﻤﺎرﯾﺶ ﺑﻤﻮن!
و روي ﺗﺨﺖ وﻟﻮ ﺷﺪم. ﺑﯿﺪار ﻣﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﮐﻨﺎرم دراز ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﺧﻮاﺑﯿﺪه، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و اوﺿﺎع رو
ﭼﮏ ﮐﺮدم ﺗﺎ دوﺑﺎره ﻣﺜﻞ دﯾﺸﺐ ﺑﺎزي در ﻧﯿﺎورده ﺑﺎﺷﻪ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪم.
***
ﺳﺎﻋﺖ دوازده ﺑﻮد. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮدم، وﻟﯽ ﺣﺴﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ. داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ روز اﺧﯿﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. اﻻن ﭼﻬﺎر روز ﺑﻮد
ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮزاد ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ زدﯾﻢ و ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻗﻬﺮ ﺑﻮدﯾﻢ. دﯾﮕﻪ ﺣﻮﺻﻠﻢ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﻣﺮوز ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮ ﺟﻮر ﺷﺪه، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ
ﻗﯿﻤﺖ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻏﺮورم ﺑﺮم و ﺑﺎ ﻓﺮزاد آﺷﺘﯽ ﮐﻨﻢ. واﺳﻪ ﮐﺎرم ﻫﻢ دﻟﯿﻞ داﺷﺘﻢ. اول اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم و ﻏﯿﺮ از ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﯽ
ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺗﻠﻔﻦ در اﺧﺘﯿﺎرم ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻏﯿﺮ از ﻧﮕﺎر ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ اوﻧﻢ درﮔﯿﺮ درس و داﻧﺸﮕﺎه و اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺶ ﺑﻮد. اﮔﻪ
ﺑﺎ ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدم ﮐﻪ دق ﻣﯽ ﮐﺮدم از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ! دوم اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﻬﺮِ ﻣﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﻫﻢ راﺑﻄﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. اﮔﻪ ﻣﯽ
ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮري ﭘﯿﺶ ﺑﺮه ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺎه ﻫﻢ از ﺑﭽﻪ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد و در آﺧﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺪم ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دوس... ﻧﻪ! ﺑﺎزم ﺑﻪ اﻓﮑﺎرم اﺟﺎزه ي
ﭘﯿﺸﺮوي ﻧﺪادم. آره دﯾﮕﻪ! ﮐﻼ ﺑﺪم ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻞ ﮐﻞ ﮐﻨﻢ و ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﻧﯽ ﻧﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﻫﺎ ﻫﻤﺶ ﻗﻬﺮ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﯾﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﯾﺎ ﻧﺎﻫﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺧﻮردم. ﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﺮﺗﺐ و ﮔﺮدﮔﯿﺮي ﮐﺮدم. ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺣﻤﻮم. ﮔﺮﺑﻪ ﺷﻮري رو
ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم ﺗﻮ ﺣﻤﻮم ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺴﺘﻦ ﺧﻮدم ﺑﻮدم. از اون ﻋﺎدت ﻫﺎي ﺧﻞ و ﭼﻠﯽ ﺑﻮد دﯾﮕﻪ! ﻫﺮ وﻗﺖ زﯾﺎدي ﺷﺎرژ ﺑﺎﺷﻢ ﺣﻤﻮﻣﻢ
ﻫﻢ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ.
از ﺣﻤﻮم ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮﺷﮕﻞ ﮐﺮدن ﺧﻮدم ﺷﺪم. ﯾﻪ ﺷﻠﻮارك ﻟﯽ ﺑﺎﻻي زاﻧﻮ و ﯾﮏ ﺗﺎپ ﺻﻮرﺗﯽ ﮔﻮﮔﻮﻟﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﻣﻮﻫﺎم رو اﺗﻮ ﮐﺸﯿﺪم و
آراﯾﺶ ﻣﻼﯾﻤﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪم. ﯾﮑﻢ ﻋﻄﺮ زدم و رﻓﺘﻢ ﺳﺮ وﻗﺖ ﺷﺎم. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ، ﭼﻮن ﻓﺮزاد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ
ﻫﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﻣﯽ ﺷﻪ!
راس ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺻﺪاي در ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ، وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮم ﺣﺲ ﮐﺮدم اوﻣﺪه و دﻗﯿﻘﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم
واﯾﺴﺎده.
زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ از ﮐﻨﺎر ﺷﻮﻧﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻣﺘﺮي ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. آروم ﺳﻼم ﮐﺮدم. اون ﻫﻢ ﺟﻮاب داد. دﻟﻢ رو ﺑﻪ
درﯾﺎ زدم. اﻻن ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺖ، ﭼﻮن ﻫﻨﻮز دﻋﻮاﻫﺎﻣﻮن ﺷﺮوع ﻧﺸﺪه.
- ﻓﺮزاد؟
- ﺟﺎﻧﻢ؟
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺸﯽ ازت ﺑﮑﻨﻢ؟
و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻟﻨﺸﯿﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد.
- ﺣﺘﻤﺎ! ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟
- ﻣﯽ ﺷﻪ دﺳﺖ از اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺎزي ﻫﺎ ﺑﺮدارﯾﻢ؟ اﯾﻦ ﻗﻬﺮ و دﻋﻮاي اﻟﮑﯿﻤﻮن؟ ﻣﻦ واﺳﻪ ﻧﺎز ﮐﺮدن و ﮐﻞ ﮐﻞ ﮐﺮدن و ﻗﻬﺮ و آﺷﺘﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﺧﻨﺪﯾﺪ. از اون ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﮔﻮﮔﻮﻟﯽ و ﺗﻮ دل ﺑﺮو. از ﻫﻤﻮﻧﺎ ﮐﻪ داﺷﺖ اﺳﯿﺮم ﻣﯽ ﮐﺮد!
ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻨﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﯿﻦ رو ﺑﮕﻢ. دﻻﻣﻮن ﯾﮑﯿﻪ! ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ دﯾﮕﻪ ﺣﻮﺻﻠﻢ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭘﺲ آﺷﺘﯽ؟
- آﺷﺘﯽِ آﺷﺘﯽ!
و ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﯾﻢ. آﺧﯿﺶ راﺣﺖ ﺷﺪم!
ﻫﻤﻮن ﺟﻮر ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﻃﺮف اﺗﺎق ﺗﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﻪ، ﮔﻔﺖ:
- آﻣﺎده ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون. ﺷﺎم اﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ.
- ﺷﺎم درﺳﺖ ﮐﺮدم، ﻣﺎﮐﺎروﻧﯿﻪ!
- ﺑﺬار ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ، ﺑﺪو آﻣﺎده ﺷﻮ!
ﯾﮏ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ آﻣﺎده ﺑﻮدم. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ ﻫﺎي ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ دل ﺑﮑﻨﻪ! اوﻧﻢ اﯾﻦ ﺷﮑﻤﻮ!
ﺗﻮي ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم، وﻟﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﻧﺪﯾﺪم. رو ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﭘﺮﺳﯿﺪم:
- ﭘﺲ ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ ﮐﻮ؟
ﮐﻨﺎرم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺟﺎﯾﯽ رو ﻧﺸﻮن داد و ﮔﻔﺖ:
- اوﻧﺎﻫﺎش!
در اﻣﺘﺪاد اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش، ﯾﻪ ﻟﮑﺴﻮز ﺳﯿﺎه و ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ.
ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻪ! ﺑﺎ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎ ﻧﮑﻦ!
- ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ!
و ﺑﺎ ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ ﻗﻔﻠﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد. دوﯾﺪم و ﺳﻮار ﺷﺪم. اوﻧﻢ ﮐﻨﺎرم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.
- ﭘﺲ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ رو ﺑﺪي؟
- ﺑﻠﻪ دﯾﮕﻪ!
- ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﭘﺰش رو؟
- داﺷﺘﯿﻢ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﺒﺎرﮐﻪ!
- ﺧﻮاﻫﺶ.
***
دو ﻫﻔﺘﻪ از آﺗﺶ ﺑﺲ ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. دو ﻫﻔﺘﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺻﻠﺢ و آراﻣﺶ! ﻫﯿﭻ دو ﻫﻔﺘﻪ اي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب
ﺑﺎﺷﯿﻢ؛ ﻋﯿﻦ دو ﺗﺎ دوﺳﺖ! ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﺻﻤﯿﻤﯽ، ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻧﺎراﺣﺘﯽ و دﻋﻮا و دﻟﺨﻮري! ﺗﺎزه ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﺎﻫﺎم ﮔﯿﺘﺎر ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺳﺮ ﻗﻮﻟﺶ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد.
ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﻪ آﻫﻨﮓ درﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮام ﻣﯽ زد. در ﮐﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ.
ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻧﮕﺎر ﺣﺮف ﻣﯽ زدم. ﺗﺎزه از ﺷﺮ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﺧﻼص ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﻮا ﻫﻢ ﺗﺎزﮔﯽ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد. دﯾﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﺮف
اوﻣﺪه ﺑﻮد.
ﻫﻤﻮن ﺟﻮر ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮف زدن ﺑﻮدﯾﻢ، ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن ﻗﻔﻞ در اوﻣﺪ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻋﺪد دو رو ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻓﺮزاد ﭼﻘﺪر
زود اوﻣﺪه ﺑﻮد!
وﻟﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﺠﺐ و ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺗﻮش ﻣﯽ زد و ﮔﻔﺖ "ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟" ﮐﻞ ﻫﯿﮑﻠﻢ ﺷﺪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮال و ﺑﻪ زﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ورودي ﺳﺎﻟﻦ
اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ زل زده ﺑﻮد، ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.
ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد. از ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ! ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎي درﺷﺖ ﻣﺸﮑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺑﻮد. اﺑﺮوﻫﺎش و ﻣﻮﻫﺎش رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﻪ
آراﯾﺶ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ رﯾﻤﻞ و ﺧﻂ ﭼﺸﻢ و ﮐﻤﯽ رژ ﻟﺐ ﺑﻮد، ﮐﺮده ﺑﻮد. ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺘﺶ ﺑﺎ ﺑﻮت ﻗﻬﻮه اﯾﺶ ﮐﻪ ﺗﺎ زﯾﺮ
زاﻧﻮش ﻣﯽ اوﻣﺪ ﻫﻤﺨﻮﻧﯽ داﺷﺖ.
در ﮐﻞ زﯾﺒﺎ و ﺟﺬاب ﺑﻮد. ﻫﻢ ﺳﻄﺢ ﺧﻮدم و ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ!
دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:
- ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﺷﻨﯿﺪي ﯾﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻣﻦ رو ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﻨﯽ؟
- ﺧﻮدت ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟
- اﻻن اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﺗﻮﯾﯽ!
- وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﮐﻠﺖ رو اﻧﺪاﺧﺘﯽ اوﻣﺪي ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ! ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدت رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﯽ. اﺻﻼ ﮐﻠﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ رو از ﮐﺠﺎ آوردي؟
ﻧﻔﺲ ﭘﺮ ﺣﺮﺻﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﮕﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻓﺮزاد ﺑﻬﻔﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟
- ﭼﺮا!
- ﺧﺐ! و ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺳﻨﻤﯽ ﺑﺎﻫﺎش داري؟
و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺎ ﺟﯿﻎ اداﻣﻪ داد:
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟!
ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺟﻮاب ﺑﺪم. اﮔﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ زن ﺻﯿﻐﻪ اﯾﺶ ﻫﺴﺘﻢ، ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﻪ واﮐﻨﺸﯽ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه. ﺗﺎزه ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﮐﯿﻪ؟ ﻧﮑﻨﻪ زﻧﺸﻪ؟ ﻓﺮزاد
ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ازدواج ﻫﻢ ﻧﯿﻔﺘﺎده!
ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ آروم ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﺑﻬﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﻓﺮزاد داري؟
- ﭼﻪ ﭘﺴﺮﺧﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﺷﺪي ﺑﺎﻫﺎش! ﺗﻮ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﻓﺮزاد ﺻﺪاش ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻧﺒﻮدم ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه! ﺗﻮ ﮐﯽ
ﻫﺴﺘﯽ؟ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﮐﯽ ﺗﻮي اﺣﻤﻖ رو ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ راه داده؟
ﺣﺮﺻﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﯽ ادب! ﺑﺎ اﺧﻢ و ﺗﺨﻢ روم رو ازش ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ. آﺧﺮ از ﮐﻮره
در رﻓﺖ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ داد ﮔﻔﺘﻢ:
- اﮔﺮ ﻟﻄﻒ ﮐﻨﯽ و ﺧﻔﻪ ﺷﯽ و ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ، ﻓﺮزاد ﺑﯿﺎد ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺮات ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ ده ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻣﺤﺘﺮم!
و رﻓﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮاب و در رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم و از ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم. ﻫﺮ ﭼﻘﺪر دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺳﻮال ﮐﻨﻪ، ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻢ.
روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮﺳﯿﺪم.
ﺣﺪودا ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺷﺪﯾﺪي ﮐﺮدم. ﭼﻮن ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪم، در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ و ﻧﺎﻫﺎر رو ﮐﻤﯽ دﯾﺮﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﻣﯽ ﺧﻮردم.
دل ﺿﻌﻔﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺷﺪﯾﺪ! ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﺎرﯾﺶ ﮐﺮد. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و آروم ﻗﻔﻞ در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد. ﯾﻌﻨﯽ رﻓﺘﻪ؟
ﺗﻮي ﻫﺎل ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺳﺮك ﮐﺸﯿﺪم. روﺳﺮﯾﺶ رو ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﻫﻢ در آورده ﺑﻮد.
ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻮﺗﺎه و ﺑﻪ رﻧﮓ ﻗﻬﻮه اي ﺑﻮد. ﯾﻪ ﺗﯽ ﺷﺮت ﺟﺬب ﺻﻮرﺗﯽ ﻫﻢ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد. ﻗﺮﺑﻮن ﻫﯿﮑﻠﺖ!
روي ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻞ ﻫﺎي ﺗﮏ ﻧﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺣﻀﻮرم ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي درﺷﺘﺶ ﭼﻨﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺧﻮدم رو ﺧﯿﺲ ﮐﻨﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮار ﮐﺮدم.
ﻏﺬا ﮐﻪ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﯿﺰي درﺳﺖ ﮐﻨﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮن و ﭘﻨﯿﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺟﺖ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق و در رو ﻣﺠﺪدا ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻟﻮﻟﻮ ﻧﯿﺎد ﻣﻨﻮ ﺑﺨﻮره. ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد!
از ﭘﻨﺠﺮه ﭘﺎﯾﯿﻦ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﻔﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﮑﺴﻮز ﻓﺮزاد ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد، وارد ﮐﻮﭼﻪ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ
اﺑﺘﺪاي ﮐﻮﭼﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ و ﺧﯿﺎﺑﻮن اﺻﻠﯽ ﮐﺎﻣﻼ دﯾﺪ داﺷﺘﯿﻢ.
ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﯾﮑﻢ ﺧﻮدم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم، از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺣﺘﯽ اﺳﻤﺶ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ. ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد؛ اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ از ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ داره از ﺧﻮدش ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ! ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﯾﺎد ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻮد.
ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن ﻗﻔﻞ در ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ، ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﺮش رو ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. دﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ
ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﻓﺮزاد اوﻣﺪه از ﺟﺎش ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد و ﻓﻘﻂ دﻧﺪوﻧﺎش رو روي ﻫﻢ ﻣﯽ ﺳﺎﯾﯿﺪ.
ﻓﺮزاد ﺳﺮش رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﺳﻮاﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﻗﯿﺎﻓﻢ رو ﻣﻈﻠﻮم ﮐﺮدم.
ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪي ﺳﻼم ﮐﺮد. دﺧﺘﺮ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ. از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮزاد ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ و ﻟﺤﻦ ﮐﺸﯿﺪه
اي داد.
ﺑﻪ وﺿﻮح ﭘﺮﯾﺪن رﻧﮓ ﻓﺮزاد رو اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﻓﺮزاد آب دﻫﻨﺶ رو ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﻗﻮرت داد و دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ ﮐﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ؟
دﺧﺘﺮ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﯿﻪ؟ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪي؟
ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎه و ﮔﺬراﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و اداﻣﻪ داد:
- ﭼﯿﻪ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎت رو ﺧﺮاب ﮐﺮدم؟
ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺻﺪاي ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪي اداﻣﻪ داد:
- ﻓﺮزاد ﯾﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﮑﺎري! اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﯿﻪ؟ ﺗﻮ داري ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﮐﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺶ ﺑﺮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺻﺪاش در ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﻧﮕﺎر اﻧﺮژي ﺗﺤﻠﯿﻞ رﻓﺘﻪ
اش رو دوﺑﺎره ﺑﻪ دﺳﺖ آورد ﮐﻪ ﺗﻮﻧﺴﺖ دﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز ﮐﻨﻪ، ﺑﻠﮑﻪ ﯾﻪ دﻓﺎﻋﯽ ﭼﯿﺰي!
- ﻋﺰﯾﺰم ﺑﺸﯿﻦ. ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻬﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ دم.
ﭼﯽ؟ ﻋﺰﯾﺰم؟ ﺧﺎك ﺗﻮ ﺳﺮت! ﻧﻪ، ﺧﺎك ﺗﻮ ﺳﺮِ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻻن ﯾﻪ دﻓﺎع اﺳﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﯾﻪ داد ﻣﯽ ﮐﺸﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮِ ﺻﺪاش رو ﺑﺮات
ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﻨﻪ و ﺑﺎ دل و ﺟﺮات ﻣﯽ ﮔﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ، زﻧﻤﻪ! زﮐﯽ! ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻤﻮﻧﻢ و وارد دﻋﻮاﺷﻮن ﻧﺸﻢ.
- ﭼﯽ ﭼﯽ رو ﺑﺸﯿﻦ؟ ﭼﯽ رو ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪي؟ ﺗﻮﺿﯿﺢ واﺿﺢ ﺗﺮ از اﯾﻦ؟
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷﺎره ﮐﺮد. اﯾﻦ ﻫﻢ ﺧﻮد درﮔﯿﺮي داره ﻫﺎ! اول ﻣﯽ ﮔﻪ ﯾﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﮑﺎري، ﺑﻌﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﯿﺎد ﺗﻮﺿﯿﺦ ﺑﺪه ﻣﯽ ﮔﻪ
ﭼﻪ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ؟
دﺧﺘﺮ:
- واي ﻓﺮزاد، دارم دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻢ!
و ﺑﻌﺪ ﺟﯿﻎ زد:
- ﻣﯽ ﮔﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﯿﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ ﮐﺜﺎﻓﺖ؟
ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺖ. ﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺬاﺷﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﺎ ﺷﺪت ﭘﺲ ﮐﺸﯿﺪ. ﻓﺮزاد ﮔﻔﺖ:
ـ ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ! ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم، آروم ﺑﺎش. ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ اون ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻬﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ دم.
- دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﺟﻮر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺑﻌﺪ از دو ﻣﺎه ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، اوﻣﺪم ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ي ﮐﻮﻓﺘﯽ! اون وﻗﺖ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ؟ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون و ﺗﺮﮔﻞ ورﮔﻞ،
ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب اﻓﺘﻀﺎﺣﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻨﺶ ﺑﻮد. روي ﻣﺒﻞ ﻟﻢ داده و داره ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ. اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ ﺧﻮاد؟ ﭼﻪ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ؟ ﭼﻪ ﺗﻮﺟﯿﺤﯽ؟ ﭼﯽ ﮐﺸﮑﯽ؟ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻋﯿﺎن اﺳﺖ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﺎن اﺳﺖ آﻗﺎ ﻓﺮزاد!
و ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻓﻘﻂ ﻫﺮزه ﻧﺸﺪه ﺑﻮدي ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﺷﺪي!
- ﻫﺮزه ﭼﯿﻪ؟ ﭼﺮا ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻓﮑﺮي راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﺎﺑﺎ، ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪه ﮐﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم.
- ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻓﺮزاد! ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﯿﻪ؟ ﺧﻮاﻫﺮ دوﺳﺘﺎﺗﻪ؟ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮﺗﻪ؟ ﯾﺎ ﯾﻪ زن ﻫﺮزه اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺟﻤﻌﺶ ﮐﺮدي؟
ﺷﺎﯾﺪم ...
اﺧﻢ ﮐﺮدم. ﻓﺮزاد ﻧﺬاﺷﺖ اداﻣﻪ ﺑﺪه. ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ رو از اﺧﻤﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﻓﺮﯾﺎد زد:
- زﻧﻤﻪ! ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺷﺪ؟
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﺧﺘﺮ وا رﻓﺖ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، روﺳﺮﯾﺶ رو ﺳﺮش ﮐﺮد و ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﭘﻮﺷﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
در ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﻐﺾ داري ﮔﻔﺖ:
- دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ!
و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪن در ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ.
اﻟﻬﯽ ﻣﻦ ﺑﮕﺮدم! اﯾﻦ ﻓﺮزاد ﭼﻪ آدم ﻗﺴﯽ اﻟﻘﻠﺒﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. دل دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم رو درﺑﺴﺖ ﺷﮑﺴﺖ و ﺣﺎﻻ وﻟﻮ ﺷﺪه روي ﻣﺒﻞ و ﺳﺮش رو ﺑﺎ
دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ. د ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﺮد!
اﻟﻬﯽ ﻣﻦ ﺑﮕﺮدم واﺳﻪ ﻓﺮزاد ﭼﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺘﻪ دل زﻧﺶ رو ﺷﮑﺴﺘﻪ.
اﻟﻬﯽ ﻣﻦ ﺑﮕﺮدم واﺳﻪ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻓﺮزاد زن داره! ﭼﯽ؟ زن داره؟ ﺧﺎك ﺑﻪ ﺳﺮم! زن داره؟ واي ﺧﺪا! ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎ زن داره؟ ﯾﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺷﺪم.
ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﻓﺮزاد از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ. در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺟﻠﻮي آﺳﺎﻧﺴﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و دﮐﻤﻪ اش رو ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ و ﺣﺮص
ﻓﺸﺎر ﻣﯽ داد. آﺧﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راه ﭘﻠﻪ دوﯾﺪ. آﻓﺮﯾﻦ، ﺑﺪو ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽ ﺷﯽ! ده ﻃﺒﻘﻪ رو ﻣﯽ ﺧﻮاد از راه ﭘﻠﻪ ﺑﺮه ﭘﺎﯾﯿﻦ! ﺑﺮه دﻧﺒﺎل اﯾﻦ
ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﮐﯽ! ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺸﻘﺶ، ﺷﺎﯾﺪ زﻧﺶ! آره ﺧﺐ اﮔﻪ ﻧﺮه ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻪ؟! ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺗﺎ دﺧﺘﺮِه ﺑﭙﺮه؟
ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﺗﻪ ﮔﻠﻮم ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻠﺘﺶ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ، وﻟﯽ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﻧﺪوﻧﺴﺘﻦ ﻣﯽ زدم. ﺑﻪ روي ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﯿﺎوردم ﮐﻪ ﻣﯽ
دوﻧﻢ. ﺑﺬار ﺗﻮ ﻧﺎدوﻧﯽ ﺑﻤﻮﻧﻢ. ﻧﻪ! ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮزاد زن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ، اون رو ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش
ﻗﻬﺮ ﮐﺮده ﺑﺪوه و ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ اون ﻧﺮه، ده ﻃﺒﻘﻪ رو از راه ﭘﻠﻪ ﺑﺮه ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺎ زودﺗﺮ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺳﻪ؛ ﺑﺎ اون ﺳﺮﻋﺖ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺗﻮ ﭘﺎﮔﺮد ﮐﻠﻪ ﻣﻠﻖ ﺷﻪ و ﺑﻪ اﺑﺪﯾﺖ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪه ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا دﯾﺮ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺳﻪ.
ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺘﻢ. دﺧﺘﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﻣﺠﺘﻤﻊ ﺧﺎرج ﺷﺪ و وارد ﮐﻮﭼﻪ ﺷﺪ. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﺮزاد دوﯾﺪ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ
و ﺧﻮدش رو ﺑﻪ دﺧﺘﺮ رﺳﻮﻧﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﮐﺸﯿﺪ، وﻟﯽ اون ﻓﺮزاد رو ﻫﻮل داد و ﺑﻪ راﻫﺶ اداﻣﻪ داد، وﻟﯽ ﻓﺮزاد دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد.
ﻓﺮزاد ﺗﻮ رو ﺧﺪا! ﻧﮑﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو! ﭼﺮا ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟ ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭘﺎي ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي در ﻣﯿﻮﻧﻪ، ﻋﻤﺮا، اﺻﻼ ﯾﻪ درﺻﺪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ
اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯽ ﮐﺮدم. آﺧﻪ ﻣﮕﻪ ﺑﯿﻤﺎرم ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺴﯽ رو ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ؟ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ داﯾﻤﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ!
ﻧﮕﺎﻫﻢ دوﺑﺎره ﻣﻌﻄﻮف آن دو ﺷﺪ. ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﯽ رو ﺑﻪ روي ﻫﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻓﺮزاد ﺗﻨﺪ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زد؛ دﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺮه ﻓﺮزاد رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻓﺮزاد ﺗﻤﻮم ﺷﺪ. دﺧﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺗﮑﺎن دادن ﺳﺮش، اﻧﮕﺎر ﺣﺮﻓﺶ
رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ دﺧﺘﺮ رو در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش اﻧﮕﺎر ﺟﻮﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺳﺮاﯾﺪار ﺑﻪ آن ﻫﺎ، دﺧﺘﺮ رو از ﺧﻮدش ﺟﺪا ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺳﺮاﯾﺪار ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن دوﯾﺪ و دﺧﺘﺮ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮف
زدن ﺑﺎ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺷﺪ. ﻇﺎﻫﺮا ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ. ﺣﺎﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد. ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺟﻠﻮي ﭘﺎي دﺧﺘﺮ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ.
اون ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮاﯾﺪار ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺳﻮار ﺷﺪ و ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﺮزاد از ﺟﺎ ﮐﻨﺪه ﺷﺪ. ﺧﺪاي ﻣﻦ! داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮزاد ﺗﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﯾﻪ رﻫﮕﺬر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ، وﻟﯽ ﻓﺮزاد ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮد؟ درك ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. اﺻﻼ ﭼﺮا ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺖ؟ ﯾﺎ اﺻﻼ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر راﺣﺖ
ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ زﻧﺸﻢ؟
ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدت دﯾﺪي ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﺗﻮ اون ﻟﺤﻈﻪ! ﯾﻪ ﭼﯿﺰي رو ﻫﻮا ﮔﻔﺖ. دﯾﺪي ﮐﻪ از دﻟﺶ در آورد. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﺸﻨﯿﺪي ﭼﯽ ﮔﻔﺖ، وﻟﯽ
دﯾﺪي. اﮔﺮ ﻧﺎراﺣﺘﯽ اون دﺧﺘﺮ از ﺑﯿﻦ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻫﺮﮔﺰ ﺳﻮار ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺶ دﺳﺘﺶ رو ﭘﺲ ﻣﯽ زد، ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻪ.
آره ﭘﻮﻧﻪ! دﯾﺪي ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﭼﻄﻮر اون رو در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪ؟
ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ اﺷﮑﻢ درﺑﯿﺎد ﺧﻮدم رو ﭘﺮت ﮐﺮدم روي ﺗﺨﺖ! ﭘﺘﻮ رو ﮐﺸﯿﺪم رو ﺳﺮم. ﺑﺮاي آروم ﺷﺪن و ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﺧﻮاب داﺷﺘﻢ.
***
ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺷﻨﯿﺪن ﺳﺮ و ﺻﺪاﯾﯽ ﭼﺸﻤﺎم رو ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻓﺮزاد ﺷﺪم ﮐﻪ داﺷﺖ ﻟﺒﺎﺳﺶ رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮد. اﯾﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
ﭘﺲ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪا ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺸﻪ! ﻇﺎﻫﺮا ﻫﻨﻮز ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﯿﺪارم. ﺑﻬﺘﺮ! ﺗﻮي ﻓﺮﺻﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ رﻓﺖ، ﺑﻪ
ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ دوازده ﺑﻮد. ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﻣﺸﺐ ﺑﺮﮔﺮده. ﻫﻪ! ﻓﺮزاد ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ. ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺧﻮاب زدم. ﺗﺨﺖ ﺗﮑﻮن
ﺧﻮرد. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻨﺎرم دراز ﮐﺸﯿﺪه. ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ اون ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﯾﻮاﺷﮑﯽ دﯾﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ داره ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس
ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﻃﺎق ﺑﺎز ﺧﻮاﺑﯿﺪه. ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﻣﻦ رو ﺻﺪا زد:
- ﭘﻮﻧﻪ؟ ﭘﻮﻧﻪ ﺧﻮاﺑﯽ؟
دﯾﮕﻪ اداﻣﻪ ﻧﺪاد. ﺑﻪ ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺧﻮاﺑﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮروﯾﯽ ﭘﻮﻧﻪ! آﺧﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﯽ؟
ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪن دﺳﺖ ﻫﺎي ﻓﺮزاد دور ﺑﺪﻧﻢ ﭼﺸﻤﺎم ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﮔﺸﺎد ﺷﺪ. ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻧﻤﯽ دﯾﺪ.
ﭘﺲ ﻫﻢ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪه.
دﺳﺘﺎش رو دور ﺑﺪﻧﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﻣﻦ رو ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﺟﺎ داد. ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ اون دﺧﺘﺮ ﺗﻮش ﺑﻮد. وﻟﯽ ﻧﻪ! اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از
اون ﺟﺎﺳﺖ. ﮔﺮﻣﺎي ﺑﺪﻧﺶ ﮐﻪ ...! ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﮐﻪ آزاد ﺑﻮد ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﻨﺎر زد و اول ﻻﻟﻪ ي ﮔﻮﺷﻢ و ﺑﻌﺪ ﮔﺮدﻧﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﭘﺎي ﭼﭙﺶ رو ﻫﻢ روي
ﭘﺎﻫﺎم اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺮش رو ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎم ﻓﺮو ﺑﺮد و ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ. اﯾﻦ رو از ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﻮﻧﻪ ي ﺧﻮاﺑﯿﺪﻧﺶ ﺑﻮد ﻓﻬﻤﯿﺪم، وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺑﻬﺖ ﺑﻮدم.
- آﻫﺎي ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ! ﻗﺼﺪ ﻧﺪاري ﺑﯿﺪار ﺷﯽ؟
ﭼﺸﻤﺎم ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﻣﻦ رو از ﺧﻮاب ﻧﺎز ﺑﯿﺪار ﮐﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﯾﮏ دﻓﻌﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻬﻢ ﺑﺮق وﺻﻞ ﺷﺪ؛ ﺳﯿﺦ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮ دﯾﺮوزي ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﯾﻪ ﺟﯿﻦ زﻏﺎﻟﯽ رﻧﮓ و ﯾﮏ ﺑﻠﻮز آﺳﺘﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﺮي رﻧﮓ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.
اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﺗﻮﻫﻤﺎت ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺪاري ﺑﻮد دﯾﮕﻪ!
- ﺳﻼم!
ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و ﺟﻮاﺑﺶ رو دادم. اداﻣﻪ داد:
- ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ! دﺳﺖ و روت رو ﺑﺸﻮر و ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮر. ﺑﺎﻫﺎت ﮐﺎر دارم!
ﭼﯽ ﮐﺎرم ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺳﺮم رو ﺗﮑﺎن دادم. ﻓﻌﻼ ﻗﺪرت دﺳﺖ اون ﺑﻮد. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و اون ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اش رو از روم ﺑﺮﻧﻤﯽ داﺷﺖ.
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: رمان ایرانی ، ،
برچسبها: